zondag 9 februari 2014

Gekreukt ...


Hij noemt me tegenwoordig Roelien …

En Roelien strijkt niet. Tenminste dat denk ik, ik heb ze tenminste niet met een bout in de weer gezien in Gooische vrouwen. Ikzelf strijk ook niet. Sinds onze trouwdag draagt hij ongestreken shirtjes. Zijn moeder heeft daar in het hele begin weleens wat van gezegd. Ze zei , 'Zo heeft hij er bij mij nooit bij gelopen hoor.’

Ze bedoelde verkreukt. Hij loopt er bij mij sindsdien verkreukt bij. Nu kan ik heel goed met mijn schoonouders overweg. Ik strijk alleen niet. Maar ze hadden dat in no time geaccepteerd hoor. Dat verkreukte. En ongeacht dat ik alles ook nog eens in de droger stop valt dat kreukje af en toe best mee.
Maar vanmorgen net na elf uur voelde ik mezelf een beetje verkreukt. Ik stond namelijk te strijken. Met een tekort snoertje. Of in ieder geval een te ver stopcontact. Of een te laag bed , want aangezien wij geen strijkplank bezitten ben ik verplicht op ons bed te strijken. Waardoor dus mijn rug , mijn nek,  mijn linker bil en eigenlijk mijn hele voelbare ik in de kreukels kwam. Manlief zelf niet. Die pakte zijn koffertje. Gooide wat naar zijn idee verkreukte over hemmetjes op bed. Belde  met  z’n  blackberry in het Engels. En he said that they hopefully had a good flight back. And that he saw them next week. Hij converseerde vloeiend verder terwijl  ik worstelde in mijn knal blauwe bh met een wat ouder niet bijpassend  HEMA broekje waar het elastiekje de ergste elasticiteit van heeft verloren  verder met het verdomde korte snoertje  terwijl de stoom  uit het strijkijzer komt en op mijn blote voeten drupte. Nog een overhemd en er komt stoom uit mijn oren dacht ik. Niet door mijn wereldreiziger hoor met zijn dresscode notulen. Daar kan hij niks aan doen. Dat zijn voorschriften. Sinds hij heel de wereld over gaat is er niet veel verandert  behalve dat ik strijk en hij vaker van huis is, maar ook wat meer  thuis dan normaal omdat hij af en toe gezellig  thuis werkt. Voor manlief is het vaak een omschakeling. Niet alleen in taal, tijd en land, maar ook in diner. De voor geschotelde kreeftjes op een bedje van fine dining is voor manlief gelukkig niet echt wat hij verstaat onder smakelijk wat weer tegenover de smakelijkheid van hoge hakken en kort gerokte serveersters staat. Maar toch het liefst thuis eet omdat hij daar zijn favoriete moes krijgt geserveerd op een tijdstip waar mijn kaplaarzen net uit gaan en de modder van de nat geregende hond nog vers tegen de deur plakt. Maar echt hoor zeg ik , een stropdas schat gaat te ver. Je hebt je zeven dagen baard er al afgehaald en dat is stropdas genoeg. Zo ultra netjes glad. En over glad gesproken. Ik strijk tegenwoordig zo glad dat er gewoon een kaarsrechte scherpe vouw in de mouwen zit. Dat verbaasd manlief dan weer. Hoe krijg ik die vouw er uit , vroeg hij laatst. Niet schat. Gewoon lekker laten zitten. Je gaat tegenwoordig gevouwen door het leven, weer eens wat anders dan gekreukt.