Oma .. ( zo cryptisch is dat niet) ....

Gisteravond stapte ik van m’n wielrenfiets en dacht ineens aan oma.

Ohh wat erg dacht ik. Niet gebeld. Niet aan haar gedacht. Ja half de middag eventjes. En niet eens langs geweest!

Mensje is 90 jaar en moest maandag voor een simpele oogoperatie. Staar.

Vol goede optimisme ging ze dit avontuurtje aan, maar mislukte. Lens was er uit maar de arts kreeg er geen nieuwe in. Met spoed de volgende morgen naar Den haag. Gespecialiseerde arts heeft oma weer ‘gemaakt’.

Ik betrapte me er gister op dat we oma een beetje verwaarlozen. Nu heeft zij haar bezigheden nog dagelijks en zit ze weinig alleen, maar toch.

In elk geval, gisteravond sprong ik snel onder de douche en verplichte mezelf ‘even’ bij oma te gaan kijken.

Door het raam zie ik ze al zitten. Onderuit hangend in de stoel. Ik glimlach. Haar wit grijze krulletjes net boven de leuning uit en haar oog afgeplakt.

“Ik zie spinnen lopen zegt ze”, bij binnenkomst. “Dat had die arts weleens mogen vertellen dat ik gekke zwarte beestjes zie lopen op de muur.”

Ik nestel me op de bank en ze begint te vertellen. Opgewekt en opgeruimd. Geen teleurgesteld woord over tegenvallende operatie van maandag. Ze neemt het zoals het komt en is. Als ze straks weer maar kan cryptogrammen. Want dat doet ze het liefst van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.

Ze heeft het alleen druk over de ‘reis’ er naar toe. Oma is namelijk niet gewend te reizen. Ze komt niet verder dan dit dorp. Auto rijden is  sowieso haar hobby niet. Ze is dan ook met haar ruim 100 kilo veilig achterin gaan zitten. In de tweedeurs auto van paps en mams. Daar heeft ze zich in gewurmd. Want als ze normaal voorin gaat blijft ze liggen zoals ze er is ingevallen, maar achterin vergt wat ergotherapie. Er uit was ingewikkelder vertelt ze.  “Je vader heeft moeten trekken en sjorren aan m’n benen of het een lieve lust is en kneep zo hard in m’n kuiten dat ik m een klap wou verkopen. Eenmaal één poot buiten de deur wou de andere niet. Weer trekken en sjorren. Nu lig ik uit z’n voegen dat begrijp je.
En hard rijden op die snelwegen. Ja je vader niet hoor. Die werd nog gewoon bij de toegestane snelheid voorbij gevlogen. Levensgevaarlijk! Ze stoven voorbij!
En groot dat ziekenhuis, niet normaal. Rolstoelen gewoon voor niks he. Hier moet je er een muntje in stoppen. Ik moest wel met de rolstoel, want m’n rollator zat klem gevouwen in de auto van je vader en toen ik en m’n rollator er eindelijk inzaten, kon de deur niet dicht. Dus dat rotding er weer  uit. Je vader zuchten. Toen deed dat apparaat het niet. Die Tomtom. Die gaf naar huis aan en we moesten er nog naar toe. Zijn we langs je zus gereden. Die stond in haar onderbroek aan de weg dat ding in te stellen. Der haar zat op zolder zo wild.  
 
Ik kijk naar oma en heel haar lijf schud van het lachen.

Leuke arts trouwens. Beetje halfbloedje. Vroeg of stellendam in de buurt was waar wij wonen.  Ja zei ik en Goeree. Begreep hij niet natuurlijk. Moest nog plakkers plakken op m’n borst. Hij wurmen onder m’n shirt en toen vroeg hij of ik wel eens op ouddorp kwam bij de stranden. Ja vroeger. Maar nu niet meer hoor. Water is te nat en t zand te zanderig. En allemaal kwallen. Weet je wat ook typisch was , gaat ze verder, al die mensen die ik zag zitten in de hal waren geholpen net als ik aan hun linker oog. Toch raar? Morgen moet ik weer terug he. Voor twaalf uur moeten we er weer zijn. Je vader en moeder zijn blij met me. En dat voor twee minuten controle moet je maar denken. Maar ik zeg, we pikken gewoon een van der valkje hoor onderweg.

Oma, vraag ik terwijl ze verder ratelt over de lift in het ziekenhuis en het te harde broodje met kaas voor haar kunstgebit, wil je nog iets voor ik zo vertrek.
Ja zet maar even een bakje thee. Twee zoetjes er in. En een sneetje zoete koek met een lekker laagje boter. En in die trommel he Jo, boven je warhoofd zitten kaakjes. Nee! Die droge taaie dingen die hoef ik niet. Trommeltje er naast. Dat zijn van die heerlijke met een laag chocola. Die wil ik er ook nog twee, heb niet veel gegeten vandaag en moet de scha in halen van dat nuchtere gedoe van vanmorgen. Neem je nog een dropje jo? Hier die vind je toch zo lekker, ze staan er voor.

Kus op der wang en ik vertrek. Afwas staat er nog oma? Ja lekker laten staan. Morgen weer een dag!

Op de fiets naar huis bedenk ik me dat het uurtje niet alleen zo om was, maar dat het eigenlijk gewoon heerlijk is om bij oma te zitten , naar haar te luisteren en er te zijn.

Thuis lees ik m’n whapp.

Mijn zus:  Jo vergeet je oma niet vanavond. Ik ben ook net geweest en ik bedacht me dat het heerlijk is om bij haar te zijn. “ Gezellig en op der praatwater.”

  

Moederdag ...

Nou gewoon, net als anders

Nadat ik thuis kwam van mijn ochtenddienstje overviel me de stilte. Niet de chaos hoor , die was gelukkig net als andere ochtenden gewoon aanwezig. Vier kinderen waarvan twee stijf op de bank met een koptelefoon op en enkel met een hand gebaar mij tot stilzwijgen manen. Dochterlief in geen velden of wegen. Ja de weg van haar vriendje. Knul drie een dorp verder die overhaast whappt waar ik in vredesnaam blijf. Ik zou hem namelijk tien uur ophalen na een nachtje kampioenfeest. En nu niet die haast omdat hij me graag wil zien omdat ik zijn moeder ben, maar omdat hij fucking barst van de slaap en hij morgen ook al kei vroeg op moet.

Een overspannen zus aan de telefoon die mij onder mijn sneldouche belt met de vraag voor een passende tekst. Niet veel later terwijl ik in de lift mezelf omhoog laat liften met bloemetjes naar de tweede verdieping van schoonmams mijn broer aan de telefoon. Tekst klopt niet! Nee dat kan. Ik had moeilijkheden om een passende zinsbouw te creëren terwijl ik mijn minder gladde benen aan ‘t bijbouwen was in een tempo waar een bliksemschicht bij verbleekt en de conditioner  uit m’n haar in m’n ogen droop. Waarna ik zinsverzinnend door de regen nog even de hond uit laat omdat mijn jongens nog steeds in de lauw stand op de bank liggen. Maar daarna inmiddels fris en fruitig richting mijn mams zijn gefietst zonder ook maar even op mij met nog meer bloemetjes te wachten in de veronderstelling ik toch altijd met de auto ga en niet met mijn dikke kont en opgepompte bovenbenen zoals ze dat dan lief zeggen op de skelter pas.

Thuis gekomen wacht mij een verrassing. Dochterlief met vriendje gezellig thuis. Maar bij de kapstok krijg ik al te horen mijn mond te houden. Herhaling songfestival. Of ik niet zo ubervrolijk wil doen, want die bikini de ze heeft besteld past niet en nu hoeft ze natuurlijk nooit geen andere meer. En lekker een pasta schotel ??  Welnee echt niet hoor mam. Hebben vriendje en ik helemaal geen trek in. Gewoon je mond houden mam nu , vier nummers nog. Wij frituren liever. En mam? Ach die eet in de auto een banaan op weg naar opa. Zoonlief moet met spoed een fietsventiel. Voor morgen. Anders krijgt hij een 1. Echt snappen wil ik het niet en heb er ook niet naar gevraagd. Missie geslaagd en ik draai verder met de trommels van de droger en wasmachine mee in het ritme van de stlte. En zwijg.

 Heerlijk rustig dacht ik stiekem. Stiekem en heel even.  Even te snel. Want er breekt complete paniek uit omwille een toets engels unit 4. En die heeft hij morgen! Echt hoor, het hangt altijd op de koelkast en nu ze ‘m moeten leren is hij weggegooid door ??   Juist mama natuurlijk! Mama gooit alles weg of de verscheurt het. Mam scheurt alles in drieën! En let nooit op wat mijn handen vast houden. De paniek overheerst in stem en gegil. Ik blijf moederlijk kalm en zorg niet veel later voor een in 400 % vergrootte engelse toets op mijn laptop via facebook op mijn tijdlijn. Waar ik mijn paniek puber achter zet en overgil dat hij het er beter gelijk  instampt want ik na half negen niks maar dan ook niks meer doe!  Do you like? NO I DON’T .

Check ik tussen alle buien door een schoolreiskoffer in check dubbelcheck voor de zoveelste keer en vindt manlief het nodig  mij nog even op de hoogte te stellen in verwegnistan over zijn vertraging in vluchten naar een ander gebied maar niet weet hoe laat hij gaat stijgen. Terwijl ik dus de sokken en broeken tellende  aandacht probeer te verdelen tussen zoon, koffer en een liga etende man aan de andere kant van de wereld gilt er nog eentje van beneden of ik soms weet waar zijn schooltas is gebleven en of ik  heel toevallig ook niet zijn oude gymschoenen heb weg gegooit.  Zet ik de wekkers alvast op vroeger dan vroeg voor morgen. Want dan vliegen al mijn eenden weer uit naar leer processen in getallen en zinnen. En leer ik gewoon weer net zoals ik elke dag nog leer.

Ik sluit de slaapkamerdeur van puber toets engels unit 4. Mam ?  hoor ik als ik de trap af loop naar beneden.
Ja vervelend ventje , wat is er nu nog?!?

bord

‘Plate’

Champignon

‘Mushroom’

Koelkast

‘Fridge’

Do you like beans

‘No I don’t’

Do you love me?

Yes I do !

 

 

 

 

 

fysio in het kort ....

Heerlijk zo’n therapeut. Echt hoor goddelijk die handen en oke ik sta weer iets rechter dan dat ik afgelopen week stond. Maar vooraf een psychotherapeut zou in ieder geval voor mij ook een aanwinst zijn. Al voor ik op die tafel klim. Fysio. Ik blijf het een nogal apart obstakel  vinden. Altijd al. En dat heeft nu niets te maken met fysio inhoudelijk maar vanmiddag op die tafel wist ik weer waarom ik er inhoudelijk niet van hou.

Eigenlijk al vóór op de tafel.

Ik krijg steeds vaker klachten. Langdurig en heftiger. Maar ik vertik het om te bellen. Zo soepel als dat het misschien helpen zal, zo nog meer on soepel wordt mijn houding en mijn hele lijf bij de gedachte naar fysio te moeten. Ik ben nog nooit eerder geweest dan enkel een keer voor een frozen shoulder met allerlei peesontsteking combinaties. Maar vandaag had ik geen keus. Ik moest.

Vanmorgen vraag ik dus eerst mijn vriendin of je bij rugklachten en fysio alles uit moet. Ja Jo natuurlijk , op een broekje en bh na, whappt ze vrolijk terug.

Wat??! Oke , dacht ik daar heb je het al.

Ik whapp manlief in de woestijn. Schat, nu hoop ik toch echt niet dat je alles uit moet op een setje lingerie na, want ik bezit nou net niks wat degelijk is. En met niks degelijk bedoel ik niet dat ik iets draag wat  overeenkomt met een rood zwart leer jarretels achtige niemendalletjes , maar ik heb niks compleet. Niks in elke vorm of maat. En buiten dat draag ik alleen maar iets wat op stringetjes lijkt.  Niks mis met die dingen.  En niet dat iemand dit wil weten of interesseert of überhaupt er iets mee opschiet het nu wel te weten. Ik wou tot vanmiddag ook niet dat iemand buiten mijn cirkel van binnenshuis om dit zou weten laat staan zien. Ik vind het namelijk nogal een struikelblok om met mijn billenomvang in wat voor broekje dan ook, me in een of andere positie te moeten gaan manoeuvreren van een bepaalde oefening op commando?!

 Hahaha, whaptt manlief terug, maak je niet druk en ga liggen. … ??

Juist.
Het  gesprekje viel mee.  Therapeut dacht wel te weten wat er dwars zat. En ik dacht alleen maar heel dwars hoe dom ik was om niet aan een kort broekje te hebben gedacht. Te laat!

Ik kon er niet omheen zag ik al. Uitkleden kon niet naast de spiegel maar er gewoon heerlijk voor. Gepaste positie zag ik gelijk bij het hinderlijke uittrekken van mijn laarsjes. Kont klem tegen de tafel, hoofd in de spiegel. Het hypermoderne en enige op een onderbroek lijkende gebloemde stofje schittert om mijn nog winter witte lijf in de net iets te felle lamp. Een echte Victoria Secret. Meegenomen door manlief als kadootje. Drie maten te klein. Zucht. Striemen net in het midden wat ooit taille is geweest. Lachen , adem in houden en duiken op die tafel. Who cares.

Inderdaad who cares. Want dit was nog niks op mijn aangehouden geitenwollen sokken lijkende voetwarmers na dan, vergeleken met alles in dat kleine half uurtje er na. Want oh my goodness zeg. Net als ik er overheen ben gestapt, of in dit geval over heen ben gaan liggen, rol ik bij de voortgeduwde beweging op mijn linkerzij en voel ik dat mijn benen naar mijn neus worden gevouwen. In de hoop dat mijn enige en favoriete bh die ook aan de te strakke kant is, me niet in de steek zal laten rol ik weer als een soort van rolmops uit een blik zuur terug op mijn rug. En blijft mijn wisselvallige E versus F cup er gelukkig nog net zo in zitten als ik ze er vanmorgen heb ingeschud. Buik inhouden en alles aanspannen mag niet, dus hoe subtiel ik ook word terug gedraaid het hele gebeuren heeft toch duidelijk veel weg van een golfslagbad. En net als ik denk het te hebben gehad, lig ik nog voor ik kan protesteren weer op mijn zij met mijn knieën klem tegen mijn voorhoofd. Ontspan zo goed mogelijk is de opdracht. Ontspannen , ontspannen? Het enige wat ik zie in gedachten is mijn te kleine gebloemde victoria secret in alle glorie 190 graden richting het noorden! Mijn hoofd loopt voelbaar paars aan van zowel de pijnscheuten als mede de ademnood die mijn buik veroorzaakt in deze aantrekkelijke aller charmantste pose onder het genot van een niets verhullend tl lampje.

Op de vraag of het gaat en of ik aan wil geven bij de volgende handeling wanneer het niet meer gaat, knik ik verlossend.

Gelukkig, de therapeut begrijpt het.

Het ging namelijk al niet voor ik binnen stapte.

 

 

Bijzonder ontbijtje ...

In de auto glimlacht ze naar me. Zo’n lach die alleen haar past. Geen idee wat ze me er mee wil vertellen. ‘Samen’,  zeg ik vanmorgen. We gaan lekker rustig samen jij en ik. In de auto net na de rotonde bij de watertoren vertelt ze dat het roeien met haar vader gisteravond leuk was. In het begin. Op het einde werd het koud zeker, vraag ik terwijl ik even opzij naar haar kijk. Een dikke blonde lok valt over haar linker oog. Ja het werd koud. Maar dat kwam ook doordat we op de weg terug een verhaal mee kregen over een te vroege dood. Mensen gaan best wel heel vaak vroeg dood. Zomaar ineens ook he. Ze kijkt naar buiten. En ik kijk stilzwijgend mee. Koud zeg ik, is het. En ik zie de bomen gemengd met het wit van fluitenkruid langs flitsen. We zeggen allebei even niets tot op het parkeer terrein van de Hema. Straks hebben we geen plaatsje , zegt ze. Natuurlijk wel, zeg ik terwijl we allebei in de lach schieten omdat een wat oudere mevrouw lijkt op de Nederlandse vlag. Ze draagt een rood shirtje op een witte rok met blauwe noppen. Half stok denk ik in mezelf als we verder lopen. Plagerig geef ik haar tikje in haar zij. Ze giechelt. Aan het tafeltje bij het raam lacht ze weer die glimlach naar me als ze haar stokbroodje besmeert met aardbeienjam. Na het roeien gisteren, vertelt ze, hebben papa en ik nog een happy meal gedeeld bij de Mac Donalds. Ik had honger en papa zei dan nemen we zo’n grote en delen we samen. In gedachten zie ik haar vader voor me. Aangeslagen maar groot voor haar. M’n broertje komt ook weer thuis he vandaag na een nacht logeren zegt ze happend van haar broodje. Naast ons aan een ander tafeltje zit een meisje met haar moeder. Het meisje draagt klompen. Ze heeft een euro in haar hand, die ze geeft aan haar moeder. Ze knikt naar ons. Het ontbijtje krijg ik alvast voor Moederdag  fluistert ze trots.

Het laatste slokje sinaasappelsap wordt opgedronken en we lopen samen nog even door de winkel.

Ik pas een leesbril en ze lacht. Ze lacht hardop. De derde vind ze beter bij mij passen. Ik neem ‘m.

Wil je ook nog iets?,  vraag ik aan haar en sla een arm om haar heen  als we richting een bak lopen  gevuld met hele kleine shirtjes. "I love my mam en dad" leest ze in klein gedrukte bloemetjes letters en pakt zo’n klein shirtje in haar handen. Leuk voor ons kleine nichtje zegt ze. En houdt het shirtje vast. Wil je echt zelf niets liefje? , vraag ik nog een keer terwijl ik een kweekpotje pak met een klavertje vier erop. Ze bestudeert het potje en zegt deze wil ik wel voor mama mee nemen. Het zijn geluk klavertjes vier die je moet zaaien ….

We rekenen af en lopen terug naar de auto.

Had je nou echt niet iets leuks voor jezelf gewild Saar? Nee hoor tante Jo, zegt ze, Ik heb alles.