100 % Iphone

Schat, weet jij toch dat je over een paar dagen op moet voor je scooter rijbewijs?  “ja en ? “

Nou misschien dat je even moet bellen over hoe of wat!  “ Hoezo? “

Omdat je volgens mij niets weet.  “hoe bedoel je ? “

We hebben alleen een bevestiging ’s mail van tijd en datum.  “ja en ? “

Nou misschien is het handig om te weten hoe je daar gaat komen en wat je mee moet nemen en er staat ook niets over de betaling.   “Oh “

Is dat alles,  Oh !?   “ ja hoor eens, pa heeft die mail gekregen ik niet! “

Dus !? “ jaha ik bel wel , morgen ofzo “….

Mammmmmm!!!  !!!!

Ja? Heb je gebeld naar het CBR ?

"Fuck het CBR,  nee veel erger mijn Iphone!!!!    Hij was gisteravond nog 100% en nu 32% en ik heb ‘m heel de nacht aan de oplader gehangen! Echt hoor je moet nu bellen!!  Gewoon ’s nachts he, als ik er niets mee doe! Echt hoor dat is heel bizar!!  Hij moet opgestuurd worden! Met spoed!!  Kijk dan mam!  Echt hoor, dit is niet normaal!!  Hier moet je zien, nu stuur ik een whappje en zakt die gelijk naar  20% !!  Bel de Iphone en vraag of ik hem kan opsturen!! Maar wat als het twee dagen duurt eer ik ‘m terug heb!!! ???  "

Ja schat dat is vervelend, maar gelukkig hebben we nog gewoon de huistelefoon , je weet wel, dat zwarte ding met die hoorn en nog zo’n normale rustgevende kiestoon, waar je nu het CBR gelijk mee kan bellen zonder de zakkende procenten!!

 

 

 

Stemming

Vandaag voelt ze zich sterk. Vandaag gaat het gebeuren, Ze heeft de beslissing genomen. Een raar moment was dat. Ze bedacht plotseling dat de er nog een wasje in de machine zat. En gelijk met het draaien van de centrifuge draaide haar denken om. Alsof ze door elkaar gerammeld werd , zag ze alles compleet anders toen ze tot stilstand kwam. Ook de wasmachine stond stil. Geen geluid. Geen gezoem. En nu bij het ophangen buiten van de was lijken de druppels aan de lijn wel glazen bolletjes van de toekomst die warme kleurtjes laten glinsteren in de vroege nevel. De wasknijpers die naar beneden vallen uit het knijpermandje ziet ze als dwarrelende  vrolijke confetti , terwijl de wit gewassen lakens als vangnet fungeren. Krachtig en elastisch. 'Voldoende rekbaar', gilt ze overenthousiast. 'Geef me de ruimte en tijd'. De wind waait langs haar gezicht en ze maakt een pirouetje. Buiten adem danst ze nog zo’n zelfde pirouetje en nog een en nog een. Draaierig stort ze neer in het natte gras. De waterige zon gaat schuil achter de wolken. Bij het open gaan van haar ogen ziet ze nog net hoe de wind het heldere laken iets hoger mee neemt de lucht in. Ze spreidt  haar armen en zucht. '' Wat als ik kon vliegen'. ' Hoog en vrij'.  Ze pakt de lege wasmand en kijkt naar de ravage in huis. Overal ligt en slingert er wat in het rond. De vloer bezaaid met kattengrit . Op haar blote voeten loopt ze er overheen. Die afgrijselijke stank. En ineens is het er weer. Die afschuwelijke jeuk, die stomme gedachtes. Niet krabben, ze wil niet krabben. Haar magere armen zijn al zo toegetakeld! Met haar beidde handen grijpt ze naar haar oren. Ze stampt met haar voeten op stenen vloer in de hal. Ze schreeuwt, ‘niet weer’ ‘niet weer die stem’! ’ Ik haat je’! Ga weg’! ,  gilt ze gevangen machteloos. Met haar handen krabbend over haar armen en dan weer slaand op haar hoofd rent ze naar boven . Het vieze onderlaken wat op haar bed ligt trekt ze er in één ruk af. Half bloot, op het kale matras vouwt ze zich zo klein mogelijk in elkaar, wachtend op een volgend sterker moment. De was hangt na dagen nog steeds aan de waslijn,  wachtend tot de wind haar mee neemt.

 

 

Palliatief

Vanmorgen bij het vroege uitlaten van de hond werd er in het schrale licht van de straatlantaarn een mens uit een ambulance gedragen op een brancard, diep in de dekens gewikkeld kwam alleen zijn magere gezicht tevoorschijn. Zijn ogen stonden angstvallig hol en zijn spitse neus viel weg met de schaduw van de ambulance deur.

Ik stond aan de grond genageld. Mijn hartslag sloeg een slag over en mijn ademhaling die ik net nog diep zijn werk had laten doen door de frisse herfstlucht op te zuigen stagneerde. De dag die ik met een heerlijk gevoel van ik kan de wereld aan was begonnen, is als slag bij heldere hemel verdwenen. Ik ken deze man niet eens. Aan de overkant van de stoep zie ik een gordijn voorzichtig opengaan en de krantenjongen is klaar met zijn vroege ochtendeditie en aan zijn fluiten te horen ook klaar voor wat deze dag verder nog brengen zal. Diep in gedachten verzonken loop ik richting de voordeur en hoor het grind onder mijn voeten knerpen. Wat een rot geluid in deze vroege stilte.

Neerslachtig word ik er van al weken. En ik mag daar niet eens wat van zeggen, want ik  bruis namelijk nog van het leven.

Deze man niet. Hij wordt vandaag de hospice ingebracht in hoop op verlichting naar zijn laatste ademhaling toe en een waardig afscheid. Ik weet ook dat de dood het hele leven met ons mee reist. En deze hospice biedt deze man misschien wel dat sterven veel minder lijden is, ook omdat ze er naast mogen, willen en durven staan , de hele familie. Die familie zal straks net als de vorige familie en die familie's daarvoor intens verdrietig op het grote parkeerterrein voor de voordeur staan in een alleszeggende omhelzing, nadat die zwart glimmende lange auto met open klep heeft stil gestaan , om vervolgens voor altijd langzaam weg te rijden uit hun leven.

Gisteravond toen ik de dag wou afsluiten met een laatste rondje buiten met de hond, liep ik langs de open hospice ramen. Ook toen lag er een man. Te wachten. De sterren in een fonkelend contrast met de maan gaf een prachtige ademloze schittering. Hij zag het zelfde als ik .

 

 

Laptop aantrekkingskracht

Vandaag, echt vandaag sprong ik gelijk met alarmfase 1 wat wekkers van de jongens betreft uit mijn bed. Jumpte onder de douche , knalde de ramen open, maakte bank kijkende tv ontbijtjes en liet de hond uit. Ik liep op schema!

Daarna ren ik met de stofzuiger van boven naar beneden om de stofvlokken van een week die alle kanten opwaaien als er een deur open of dicht gaat ter zak te zuigen.
Pak ik een emmer sop , zeem de ramen, schuur de badkamer en sorteer de kledingkasten. Maak ik de tuin op herfst orde. En mijn auto waar het mos op het cabriodak groeit om nog maar te zwijgen over het slootwater tussen de versnellingspook vanwege een iets overenthousiaste hond, zet ik ook vandaag met spoed onder de hoge drukreiniger! Zorg ik dat de boodschappen in huis zijn en verf ik nog snel even een stukje zolderkamer! Een opgeruimd fris en fruitig huis, maakt mijn hoofd en lichaam immers rustig! Dit is alles is niet alleen wat ik dacht, dit moest!

Totdat ik deze aantrekkelijke trut laptop zie staan en denk, nee Jo, doe het niet! Laat het internet het internet! Alleen klikken op een radio station en stoffelijk bewegen boven het zuigende geluid van de stofzuiger uit! Beetje lachen om Edwin Evers die al bijna het weekend aan het inluiden is, en zo’n gereed weekend als je in je hoofd hebt qua alles is lekker gereed en schoon en de laatste was draait is dan een complete overwinning!

Mislukt!

Ik check even mijn mail, heel even maar, kijk ook  vol automatisch op facebook, niks bijzonders, maar even zien of het wakkere eiland nog wat te melden heeft. Lees op Nu.nl alles over de laatste ontwikkelingen in de wereld en kijk wat stukjes uitzending gemist. Lig dubbel om de laatste tweets van sommige hilarische twitteraars en ik surf naar wat laatst geschreven blogs op allerlei soorten sites die ik eigenlijk altijd wil over slaan, omdat ik daar besmet word met het schrijfvirus en al van te voren weet dat de stekker van de stofzuiger in het contact blijft zitten om de rest van de dag een stil leven te lijden tussen de vlokken en het verwarde in mijn hoofd, wat ik met alarmfase 1 van de wekkers écht had ontward!




 

Hengelen

Ik heb het verpest. Zijn leven totaal verwoest. Écht!  En hij weet niet of dit ooit nog goed komt.

Zijn vishengel staat buiten onder het afdak een stil leven te lijden. Terwijl hij ook lijdt. En wel onder het feit dat ik hem heb verboden te gaan vissen. En nu niet omdat ik het sowieso zielig vindt dat er vissen worden gevangen die het idee hebben een worm te kunnen verorberen om vervolgens met een haak in je bek te worden bewonderd terwijl je schubben op springen staan en dan zonder enig allure te worden terug gegooid.

En nee , het gaat er ook niet om dat hij nog nooit heeft gevist op de ene keer van lang geleden na dan, waarbij een kruising tussen baars en snoek met een haakje in zijn bek lag te spartelen op het gras en mams werd aangekrijst om het beestje uit zijn lijden te verlossen want hij voelde zo eng glad, maar dus ook nog eens niet weet hoe een hengel werkt. Nog nooit een worm van dichtbij heeft gezien, laat staan vast gepakt en ‘m dan ook nog eens eigenhandig aan een haakje te rijgen, terwijl hij al gilt bij het zien van een pissebed op afstand. Nee, het gaat er mij om dat dit dorp groot genoeg is, met heel veel vis gevulde sloten en watertjes. Een haven dat niet alleen krioelt van de karpers maar ook schoenen, fietsen en wrakhout. Voor de deur een waterpartij waar de voorntjes je  ’s morgens vroeg nog net niet begroeten maar zich wel laten zien, en dan moet dat vandaag perse heel veel kilometers verderop in een ander dorp gaan vissen, niet precies uit te leggen waar , maar wel dat het de place to be onder de vissers zou zijn! Omdat je hier toch nooit maar dan ook nooit wat vangt! Maar laat maar zegt hij, ik ga me vandaag wel  weer gewoon dood vervelen, want zijn vervelende mams die het wéér eens onzin vindt begrijpt het toch niet.

Misschien is hij inderdaad wel al oud en wijs genoeg, en hengelt hij graag tussen de vissen, en het groter worden,  maar ik heb ze nog zo graag in het zicht rond me heen dobberen!

Gewoon weer zo'n onverwacht mooi mensen momentje

Hij hangt zijn theezakje in het gekookte water. Hij ziet dat ik naar hem kijk, en knipoogt.

Zijn haar hangt sluik langs zijn gezicht en heeft zich duidelijk al vijf dagen niet geschoren, ik voel een kleur op mijn wangen komen, maar vraag me tegelijkertijd af wat hij komt doen hier.
Zijn arm rekt uit naar een foldertje op tafel, en kiest het zelfde als ik. Het artikel wat ik lees gaat over langdurige relaties en de houdbaarheid daarvan. Inhoudelijk.

Mijn ogen gaan snel langs de licht grijs gedrukte letters, maar kijk bij bijna iedere zin even naar hem. Hij intrigeert me meer dan de vijf hoe hou je ‘t vol tips.  Het theezakje hangt nog steeds in zijn glas. Ik sein glimlachend en hij begrijpt wat ik bedoel. Communiceren lees ik. Vooral communiceren is goed net zoals de balans vinden in het elkaar los laten op zijn tijd en weer vast houden. Tip vijf is seks . Seks gaat er een beetje vanaf na lange tijd samen vertellen de licht grijze letters. Hij is ook behoorlijk grijs zie ik. Nieuwsgierigheid in en naar elkaar kan verdwijnen lees ik verder terwijl het juist van groot belang is om de interesse vanaf de eerste ontmoeting in elkaar te blijven delen.

Hij breekt een stukje van zijn koekje. Hij glimlacht terwijl hij het foldertje achteloos dubbel vouwt en in zijn binnenzak steekt. Het valt me op dat hij regelmatig naar buiten kijkt, het volle parkeerterrein afgaat met zijn ogen en dan een blik op zijn horloge werpt. Hij zit ietwat gespannen op de bank naast het raam en zijn linkerbeen wiebelt stelselmatig heen en weer. Hij kijkt de gehele foyer nog een keer rond en ineens veert hij op. Gaat staan en zwaait . Knoopt al lopende zijn jasje dicht en wrijft zijn haar iets gladder naar achter.  Ik volg hem met mijn ogen. Bij de pilaar blijft hij staan.  Haar schoenen zijn van donker rood suède en haar schoudertas verraadt haar stijl. Ze glimlacht verlegen en kijkt hem onderzoekend aan. Hij geeft haar een hand, kijkt naar haar en brengt haar hand naar zijn mond waar hij voorzichtig een kus op drukt. Ik zie hem iets vragen en wijst haar naar zijn plekje op de bank bij het raam.  Ze knikt naar me en ik lach bemoedigend terug als ze mij passeert.  Achter hem in de rij hoor ik hem een koffie verkeerd bestellen. Hij draait om en voor hij weer naar zijn plekje wil lopen vraagt hij, kom ik echt zo ongemakkelijk over? Nee hoor, zeg ik, u doet het voortreffelijk. Eerste keer weer zegt hij , met een vrouw na vijf jaar. En dat na 27 jaar huwelijk! Rouw heeft plaats gemaakt voor een beetje hoop op nieuw geluk, of noem het warmte in mijn leven.

Dat foldertje in uw binnenzak hoeft u niet mee te nemen, zeg ik licht van stuk gebracht. Toon interesse is tip 1 zoals u hebt kunnen lezen. De rest wat volgt had u dus zelf kunnen schrijven!   

 

 

 

Schrijven?

Ik dacht vanmorgen vroeg, heel vroeg, na dat ik weer eens niet kon slapen vanwege de zwevende woorden in mijn hoofd, ik doe t ! Ik kruip achter m’n laptop en tik.
Ik tik die zwevende woorden in een lijn met wat punten en komma’s er tussen. En zie wel wat er uit komt.
Binnen twintig minuten realiseer ik me dat er een verhaallijn ontstaat waar ik graag mee verder zou willen maar blokkeer, omdat mijn hersenen mij vertellen dat ik raar bezig zou zijn.
Raar in de zin van dat als het niet over oudjes en de normale dingen in het leven gaat, ik al heel snel neig naar die andere gewaagde pure richting.
Enorme fantasie en misschien wel een stukje werkelijkheid. Misschien wel meer werkelijkheid dan ik toe wil geven. Maar is het niet zo dat we allemaal wel eens wat denken? En niet dat ik het dan zou willen, maar in mijn geval zit het dus blijkbaar in mijn hoofd en moet het er uit.

Ik schrijf nu eenmaal graag. Maar durven schrijven is weer heel wat anders! Zo blijkt. En als je schrijft wil je gelezen worden. En soms toch ook weer niet.

Deel het dan ook niet op facebook of twitter zal je denken, maar dat zijn vaak de verhaaltjes die er nog mee door kunnen, alhoewel ik best weleens een inbox berichtje krijg met commentaar zowel positief als negatief. Een reactie of mening plaatsen onder een "net" of ontroerend blog is makkelijk , maar een reactie onder één die wat seksueel getint is, wordt moeilijker. Daar ben ik inmiddels al lang achter. Schrijven over ons gezin is ook zo’n punt, want maak ik ze niet altijd net iets te belachelijk of denken ze nu niet te slecht over mijn verschillende karaktertjes hier in huis. En dan wordt ik nog door sommige mensen aangesproken in de plaatselijke supermarkt. Of ik toch wel weet dat dit een dorp is!? Kritiek daar kan ik wat mee, maar of ik er ook daadwerkelijk wat mee wil doen is aan mij! Er zijn ook mensen die vragen wie ik met een bepaald verhaal bedoel of over wie ik het in godsnaam heb! Dat is het risico die ik al neem hier in het dorp enkel en alleen omdat ik graag met woorden speel en eigenlijk mijn gevoelens , fantasie, gedachten of belevenissen op papier zet . Maar in alles wat ik tik kan iemand zichzelf misschien wel herkennen. Wij mensen verschillen heel diep van binnen namelijk niet zo veel van elkaar! En heel toevallig tikte ik vanmorgen vroeg dus een paar zinnen die tot mijn verbazing al begonnen met een nogal naakte versie. En niet verkapt. Gewoon gelijk tot de kern in lengtes van woorden en niets overlatend aan verbeelding.

Ik sloeg ‘m op. Las hem zelf nog een keer. En dacht …. Zucht …. Delete !

Klikte op uitzending gemist en keek naar "Waar is de mol" van drie dagen geleden. Heleen van Royen... Heerlijk als je durft zoals zij!!! Tikkeltje dwaas, sex, bijzonder prachtig mooi en 'hart' voor het leven, en ze speelt met rakende gedurfde woorden tot in het diepst!

Choreografie op zondagavond

Zondagavond.

Het hele spul uit het zicht. En met het hele spul bedoel ik manlief en ons viertal.
En nu niet omdat ik ze dan zat ben, maar omdat we dat van het begin of aan hebben aangewend. Hoe klein of groot ze ook waren of zijn,  Zondagavond 20.00 uur gaat alles naar boven. Gewoon omdat manlief en ik dan ook één avondje in de week lekker kunnen bankhangen , samen! 

Dat samen is sinds kort geweest. Want manlief houdt het tegenwoordig nog maar heel even vol en vertrekt dan op aandringen van mij heerlijk naar bed. Alle begrip , want m’n lief werkt keihard en is meer dan vrijwilliger alleen !

Bank voor mij alleen!
Eerst moest ik daar toch even aan wennen. Aan die stilte die dan plotseling toeslaat terwijl alles in huis is.
Ik doe dan het meeste lamplicht uit, en het kaarslicht geeft het een bepaalde sfeer.
En dan ineens is daar de tv weer. Ik kijk bijna nooit tv.  Maar op zondagavond na 20.00 uur wel.

Ik kijk geen boer zoekt vrouw, maar wel So you think you can dance .  Ik vind het leven sowieso heel fascinerend hoe wildvreemde mensen vaak ineens het intiemste contact kunnen leggen.  Hoe mensen door middel van een vraag gesprek zichzelf bloot geven. In de mooie zin van het woord. De filosofie en achterliggende gedachten  maakt vaak dat ik verder afdrijf en enorme inspiratie krijg om  woorden te gaan tikken. Maar die gaan dan een bepaalde kant op die ik niet altijd kan en wil publiceren.  Die zijn vaak te verwarrend en te diep misschien voor sommigen. En soms zelfs ook voor mezelf.

Zie het als een schilderij. Iedereen kijkt naar het zelfde schilderij, maar we zullen diep van binnen allemaal wat anders zien. Een verschillend verhaal.

En een verhaal vertellen is makkelijk, je lippen bewegen en er stromen woorden uit, maar de betekenis en diepte maakt het veel moeilijker.
En dan is daar op zondagavond Isabelle met haar choreografie! Jeetje , wat maakt die vrouw een hoop in mij los. Alleen haar uitstraling al. En ik heb niets met dansen. Ik kan niet eens dansen. Niet op die manier zoals zij danst. Ze doet me wel altijd aan iemand denken als ik haar zie.  En ook zij heeft zo’n zelfde soort elegantie en kracht, vooral als ze danst. En hoe mooi is het als twee wildvreemde mensen net als gisteravond door middel van een moderne dans zo verstrengeld raken in elkaars emotie , door het vertellen van een verhaal in dans. De passie en diepzinnigheid in creatie van bewegen op de met gevoel uit gekozen muziek,  zoog me gisterenavond helemaal mee in de samen smelting van het verhaal. Isabelle weet alledaagse dingen in de mens te vertalen tot diepzinnigheid! Ze sleurt je mee in de emotie of je nu wilt of niet. Ze laat mensen zien en voelen in haar eigenwijze bijzondere choreografie zonder dat ik er verstand van heb,  dat het leven vol positiviteit en levenskracht zit, na welke tegenslag dan ook. In nog geen twee minuten voelt het of  ik mee ga op reis  in het leven van twee wildvreemde mensen. Ze verteld beeldend diep en rakend.  En daarom koester ik zeker deze zondagavonden voorlopig nog een paar weekjes! Emotioneel en heerlijk alleen op de bank!

 (Et aprés , lijkt me dan ook helemaal geweldig te mogen beleven na het zien van Ne me quiette pas .)

 

 

 

Schaduw

Ik had het al gezien. Hij week af van de andere jongens.
Toen nog jong en onbevangen. Hij droeg shirts met opdruk, van die grote niets zeggende maar fantasie creërende figuren.
Hij rookte, hij rookte zware shag uit van die blauwe gladde pakjes van Nelle.
Zijn stoere jack met leren elleboog stukken maakte een kraak geluid bij iedere beweging, en hij rook naar wasmiddel.
Op een afgelegen dreef hoorden we het ronken van de auto , zijn mond maakte wolkjes rook.
Zijn verschoten zilverkleurige oorbel, gesleten schoenen onder zijn jeans vol scheuren, ik vond alles aan hem prachtig. Zijn verse tattoo zag hij als kunst .

“Ooit zei hij, maak ik kunst” .

Met zijn arm zwaaiend uit het raampje weg ebbend onder de klanken van zijn R.E.M. verdween hij met de noorderzon.

Onder het oranje licht van de straatlantaarns kwam hij aangelopen na al die jaren. Volwassen en zijn haren langer. Mijn hart stond heel even stil.
Kunstenaar is hij nu en we bespraken ons leven aan een tafeltje in de kroeg . Hij dronk bier, grote glazen gevuld met geel spul . Ik zag hoe zijn lippen iedere keer opnieuw verdwenen in een laagje wit schuim, terwijl ik me bewust werd van zijn warme been tegen de mijne onder het wankele tafeltje. Ik dronk thee en beet in het randje van het plastic bekertje.

Zijn atelier stond vol verf bussen , ezels en kwasten. De zon scheen door het grote raam en liet duizenden streepjes en blokjes in elkaar overvloeien op een lange stenen muur. Op mijn kwetsbaarst hoorde ik mijn eigen ademhaling. Door de houding begon mijn rechter bovenbeen te trillen. Met zijn rug naar me toe zag ik hoe hij mijn lichaam vorm gaf. “Kunst op zijn puurst zei hij”. De stilte werd bevangen door zijn creativiteit. Zijn jeans hing half op zijn billen. Zijn hand bewoog vol overgave over het doek. Mijn gezicht gaf hij de nodige schaduw. Weerspiegeling toen hij over zijn schouder naar me keek.

"Zo zie ik jou, zei hij".
Ik snoof de geur van verf, shag en wasmiddel.
Ander wasmiddel.

Kapot

En dan kom ik geheel onverwachts iemand tegen.

Ik weet dat het er een keertje in zat, mijn gedachten tollen alle kanten op, het liefst wil ik weg kruipen, of net doen of ik haar niet zie. Maar ik kan ze onmogelijk ontwijken. Zij heeft mij al gezien . En ik heb haar gezien.
En wat ik zie laat mijn hart ineen krimpen.

Dat mooie gezicht is zo verschrikkelijk getekend door pijn en verdriet dat ik mezelf totaal verlies in het gevoel van machteloosheid, niet wetende hoe te reageren of wat te zeggen.
Wat vraag ik haar? Wat in godsnaam zeg ik haar?

Ik weet heel goed hoe het voelt, en toch niet. Bij lange na niet. Nog geen twee procent kan ik voelen wat zij voelt. En toch loopt ze hier. Lichamelijk , want met haar hoofd is ze ergens anders, dat straalt er pijnlijk vanaf. Ver weg van hier, onbereikbaar hoog,  bij hem. Ze is de volledige balans  tussen gisteren,  toen ,  nu en werkelijkheid helemaal kwijt. Ze wil het ook niet toe laten.  Ze kan het ook niet toe laten.  Nog lang niet. En dan ineens sta ik voor haar, ze kijkt me aan, maar ziet me nauwelijks.

Ik schrik van haar reactie en mompel iets puur gemeend , maar totaal onzinnig. Jemig wat een harde nietige wereld is het toch denk ik.
Staan we hier zo oneerlijk en verslagen tussen de  borrelnootjes en wasverzachter!

Ze kijkt dwars door me heen, haar ogen staan als een woeste zee die elk moment de dijken kan laten doorbreken. Vanbinnen huil ik al, maar ik wil het niet laten zien. Verdomme zij is degene met het intense verdriet dus vermannen vermannen vermannen  , jemig Jo verman jezelf raast er door me heen.

Ik kan niet blijven staan zonder iets te zeggen, zij wil verder. Zij moet verder.  Ik moet opschieten! Ik moet door de schappen op zoek naar een andere pot verdomde mayonaise. De wachtende rij mensen bij de kassa hebben duidelijk haast en onbegrip. Nietige achterom kijkende blikken. En haar blik van onmacht en oneerlijkheid gemengd met wanhoop van doe iets, maak dat dit afschuwelijke gevoel verdwijnt, snijdt door me heen! Heeft dan verdorie niemand meer enig respect en geduld hier tegenwoordig in dit dorp! Kan ik er wat aan doen dat die rot pot niet is gecodeerd!

En waar ik mezelf niet toe in staat acht gebeurt. Ik pak haar stevig vast en geef haar een kus op haar koude wang. Ze laat me niet los. Ik voel heel haar lijf onder mijn handen beven. Het is nog zo vers, zo rauw!

Ze duwt me weg en zonder ook nog maar iets te zeggen laat ze haar boodschappenkarretje staan en loopt gebroken naar buiten. Haar lange haar danst tegen alles in op haar bruine leren jas , de zon schijnt. Mijn hart klopt in m'n keel en ik staar waterig leeg naar de kapotte pot mayonaise op de harde kille grond.

 

 

 

Je m'apelle

Mevrouw Le Clerqe was een hooghartig 81 jarige Francoise . Ik was net 16 toen ik voor het eerst haar deur opende en haar begroette met 'goedemiddag mevrouw de klerk'.  'Pardon'? Hoorde ik haar alleen maar sissen op het moment ik mijn jas probeerde op te hangen. Het is 'Mevrouw Le Clerqe  meisje'!! En luister heel goed naar wat ik je nu ga vertellen,  want vanaf nu spreek jij mijn naam voor altijd uit  als,  Le Clairrrrreee . En het liefst Madam Le Claire ,, oui?  Oké Madam Le Claire !!  Waarna ik een emmer met sop pakte en de ramen begon te zemen. En ondanks dat er Franse klassieke muziek door de vertrekken heen schalde hoorde ze me vaak zuchten, waar ze gelijk pas op de plaats maakte door middel van een oude spreuk geheel bekakt luid en duidelijk op te sommen.  Want volgens Madam Le Claire gaf een zucht 'veel lucht,  een hart vol smart', kwam hij wat nader, zij wat dichter, dan werd iedere zucht wat lichter'. Waarbij ze ook nog eens licht geïrriteerd een klap op haar zwaar verzilverde telefoonklapper gaf , waardoor de op alfabetische volgorde liggende adres kaartjes door de kamer vlogen en op de blinkende pas geboende houten parketvloer terecht kwamen.

Dan riep ik ietwat boos "Mevrouw de klerk"!!  Waarop ze intens beledigd met een hand voor haar mond verbijsterd  schreeuwde “meisje!  “Que lest mon nom” !?  Ja Hallo, Madam Le Claire … oui oui bon bon !!  Ik was het namelijk die de boel  weer voor de zoveelste keer  netjes moest rangschikken onder het mom van een Franse alfabet les. De A van Anastole riep ik dan met een verveelde  verwaande blik wijzend naar m’n derriere , dat was gelijk de D en de C van in mijn iets te strakke volgens haar ver van Chique pantalon. Met nadruk op Pantalon. Hadden we in passant ook brutaal de P,  en bij de Z liep ik naar de blinkende piano waar ik haar beviel in te vallen bij de Zuiderzeeballade. Deze hooghartige Madam Le Claire zong uit volle borst dit oer-Hollandse zeemanslied na weken van mopperen en tegenstribbelen gewoon mee, terwijl ze haar lippen al zingend bij werkte in de een diep rode kleur, haar wangen poederde uit een oker gele poederdoos van La Fleurs. Corrigerend klappend in haar handen met al haar rinkelende sieraden gaf ze mij iedere week op nieuw een les in leven en laten leven. Want onder dat stijf gekapte zilvergrijs prachtig golvend haar zat een bijzonder eerlijk mens verborgen. Tussen al die aangeleerde hooghartig Frans sprekende zinnen zaten wijze warme woorden. 'Meisje', zei ze op een dag, de buitenkant is altijd geschilderd, de binnenkant is geboetseerd. En mocht je haar vertrouwen hebben gewonnen kwam haar iets ondeugende humor tevoorschijn. Ik had geluk dat, inmiddels jaren geleden, bijna niemand het daar ook maar één middag uit hield. Ik daarentegen gelukkig wel! En haar afschildering begon. Haar harde kleuren vervaagden en haar Monet zag ik tot leven komen. Mijn naam heeft ze nooit uitgesproken. Vannacht heb ik van haar gedroomd. Kraak helder hoorde ik de naald over de oude langspeelplaat gaan. Edith Piaff zong haar favoriete op haar afscheid gedraaide La vie en rose.

En ik,  mevrouw madam Le Clerqe,  ik ben en heet al lang geen meisje meer.

Je m'apelle  Jo .

 

 

                                                      

                                                            

Charmante service

Zijn bus rijdt voor en stopt. Hij stapt uit en zwaait.

Jeetje denk ik hardop wat een leuke vrolijke man.
Ik doe de deur snel open en zijn werktas is van donkerbruin leer. Net zoals zijn stoere brede riem die zijn spijkerbroek siert.

Zijn krullen zijn nog nat.  Ik wil het niet denken, maar denk ’t toch. Vijftig tinten. Vijftig tinten licht in mijn hoofd. Alsof ik zweef. Alsof ik even omhoog wordt getild door een lach die de regen over laat gaan in vallende sterretjes. Andere sterretjes dan die ik het afgelopen weekend zag. Toen viel ik namelijk van een oude fiets , omdat ik nonchalant midden in de nacht tegen een hekje dacht te leunen, naar het niet iets was verplaatst, en ik onder het genot van vriendinnen met heel mijn lijf een doffe klap ter aarde smakte en met mijn hoofd, vooral met m’n bos pas geföhnde krullen in een grote modderplas plonsde.

En nu knal ik bijna met dat zelfde hoofd tegen de deurpost omdat ik hem,  de vrolijke charmante man van het busje met bruine leren werktas en riem naar binnen wil laten. Waarbij hij zich verontschuldigt en zijn lach weer tevoorschijn tovert, met de mededeling niet samen door één deur te kunnen.

Nou,, vanmorgen wel hoor! Wij kunnen best heel goed samen door één deur. Let maar eens op. Ik ben hartstikke leuk. Ook nog eens lief, ik wil heel graag koffie zetten en  ben ik godzijdank ook nog eens net uit mijn kaplaarzen.

Hij drinkt geen koffie , en wat ze ook zeggen van mannen die thee drinken, deze drinkt ‘m in ieder geval zonder suiker, en graag met een smaakje. Terwijl de ketel op het gasfornuis naar hem fluit, kijk ik vanaf het aanrecht hoe hij achterstevoren op de eetkamerstoel gaat zitten en het verloren knoopje van de zitting er weer netjes aan maakt. Zijn T-shirt staat strak gespannen om zijn rug en zijn lippen bewegen mee met een liedje van Aerosmith  terwijl ik de stoom van het gekookte water in mijn linkerzij voel, prikken mijn ogen op zijn gespreidde zeer gespierde bovenbenen.  Hij kijkt op van zijn geklaarde klusje en vraagt of voor de rest alles naar wens is.   Alleen het kussen nog , zeg ik.

Kussen? Vraagt hij ,   en wrijft ondeugend glimlachend met zijn hand door zijn nog natte krullen.

Ja , kussen. Ik bedoel het kussen van de bank, die is zo zacht. Ik zou hem graag wat steviger willen. Voel graag iets hards tegen mijn rug aan.  Hij kijkt op zijn fel blauwe horloge en peinst. Hij zou ‘m graag voor me vullen, maar daar kan en wil hij later nog wel een keertje voor terug komen. Vanmorgen ontbreekt tijd en het juiste materiaal.

Is uiteraard wel service van de zaak….  Uhmm,  ik bedoel natuurlijk van de vrolijke charmante man van het busje met bruine leren werktas en riem ..

 

 

 

 

Een onverwachts gesprek

Het leven is zo als het is. Mijn ouders heb ik nauwelijks gekend. Mijn lange blonde haar, vaders trots,  werd er af gehaald toen ik acht jaar was, en werd ik wakker in een koud bed op een hele vroege morgen.

Mijn broertjes en zusjes zag ik pas vier weken later in het zelfde kille gebouw. Dankzij de boeren hebben we geen honger geleden, want die brachten iedere dag eten. Ze moesten een zwaar en vooral gevaarlijk  pad afleggen door dat donkere bijna onbegaanbare bos. Maar ondanks de angst en spanning die zo vreselijk voelbaar was ieder uur hebben we het ook goed gehad toen, en we hadden elkaar. Via de post kregen mijn broers ,zussen en ik op een sombere dag een brief. Het regende pijpenstelen die dag, ik weet het nog goed, want het dak boven de bedden lekte. In die brief stond dat vader het niet had gered. Ze zochten een boer die de boel verraden had. Maar onze vader kwam toevallig net aan rijden op de fiets. Werd er vanaf gesmeten, en is niet veel later gesneuveld in het concentratiekamp. Dat lees je dan woord voor woord, regel voor regel . Mijn jongste zusje liep weg en verloor! Twee jaar later werden we bevrijd. Maar de vrijheid was snel weg toen onze moeder een half jaar later door een onbekende ziekte  werd bevangen en bezweek. Dood.

Dat had je vroeger. Hoge koorts en je ging.  Als het je tijd is ga je nu eenmaal.

Dat was een zware tijd! Samen met mijn oudste zusje hebben wij het gezin groot gebracht. Heel hard werken, zeker in die jaren. We hebben enorme armoede gekend. Maar het is goed mogen komen. Ik ben daardoor wel pas laat mijn man tegen het lijf gelopen. Het gezin ging voor, dat had ik haar beloofd op m’n negende! Mijn tijd kwam nog wel.

Nu heb ik alleen m’n oudste zusje nog.  Mijn man is jaren geleden weg gevallen. En nog erger is dat,  toen we net een beetje gingen voelen en beleven wat geluk en genieten inhoudt,  en vooral om dat gevoel toe te laten  met angst en beven voor zelfbescherming van nog meer eventuele ellende, verloren we onze enigste zoon , ons alles, mijn alles, Zo in één klap uit ons leven weg gerukt.

En ook dan moet je blijven adem halen. Dan wéér begint de dag en sluit de dag. Week in week uit, elke dag opnieuw, tegen alle gevoelens in.

Mij hart is ook echt gesloten geweest. Versteend . Noem het versteend. Want de tijd van toen ik acht was heb ik verdrongen en ineens was het daar. Kraakhelder. De geur van brandend haar rook ik opnieuw.

Ik heb denk ik een jaar in sombere sobere eenzaamheid geleefd. Tot ik op een morgen wakker werd en  het licht opnieuw zag schijnen. Vraag me niet hoe, maar ik ben er weer. Ik kon ik zachtjes weer lachen. Ik schrok daar de eerste keer van. Nu niet meer. Ik leef nog.  Ik schijn enorm sterk te zijn. En dat is een gegeven kracht! Zo zie ik het!


 

Op het bankje in September

Hij zit er weer.

Natuurlijk denk ik, zit hij daar weer, het is ook vandaag waarschijnlijk de prachtigste dag van september.
Zijn armen rusten op de rugleuning van het bankje, en hij kijkt vanonder zijn pet naar een fietser die hem voorbij rijdt. De waterlelie's in het water zijn open gegaan in gezelschap.
Als ik hem passeer vraagt hij of ik weet hoe laat het is. Ik zeg aan de stand van de zon te zien is het rond half twee. Hij lacht, en ik loop verder.

Gelooft u me niet, roep ik nog en hij schudt van nee, haalt zijn pet van zijn grijze hoofd en wrijft er bedenkelijk over heen .
Het is wel een prachtige dag vandaag fluistert hij.

Ik maak mijn rondje met de hond af en besluit dezelfde weg terug te nemen. Hij zit er nog steeds.
Je had gelijk wat de tijd betreft, de kerktoren sloeg net half twee , hoorde je hem ook?
Maar u heeft toch een horloge om, daar kunt u toch op kijken.
Ach , zegt hij zacht, dit oude ding staat al jaren stil, maar ik heb hem van mijn vrouw gekregen en die is weg. Op een dag gewoon vertrokken uit mijn leven. Zonder gedag, zo in stilte.
Wat erg zeg ik, is ze weg gelopen uit u leven, of was ze ziek?
Dood.
Gewoon dood, van de een op de andere minuut.
En nu zit ik hier, bijna iedere dag, maar dat weet je, want ik zie jou ook bijna iedere dag.
Weet je dat mijn vrouw ook graag een hond had gewild? Maar we hebben er nooit een gehad, we hebben ook geen kinderen.
Het is een eenzaam bestaan zo, zucht hij.
Zo’n oude dag als ik , gun ik niemand.
Ik mis mijn vrouw nog elke dag en steeds een beetje meer…
Maar ik hou je niet langer op, want je zal nog wel wat meer te doen hebben, dan naar zo’n ouwe man te luisteren.

Ik sta op en leg mijn hand even op zijn schouder.
Die dag he , zegt hij als ik weg loop, op die donkere dag , was het net zo prachtig als vandaag.
En die rot mist van vanmorgen is funest voor m’n spieren!

Hallo wereld

Daar gaat hij op zijn fiets. Die eigenlijk van mij is, zijn mams.

Hij haalt meer dan eens het slechtste in mij naar boven, nee, ik zeg het verkeerd, hij haalde meer dan eens het slechtste in mij naar boven, maar dat is geweest. En niet dat hij dat bewust deed, maar ik wist er in het begin niet zo goed mee om te gaan. Hij had zijn buitjes. En die varieerden van een miezertje tot een fixe hagelbui met windstoten. Waarna in nog geen tien minuten de zon weer ging schijnen. Zoiets . En dan moet je als ouders je kind vooral leren kennen en aanvoelen. Pas dan kun je er mee omgaan. Wetende waarom, hoe en waardoor hij of zij zo reageert.  En al zeg ik het zelf ik ben er tot nu toe trots op dat dit tot zo ver is gelukt. En ik heb fouten gemaakt hoor vergis je niet, maar juist daarvan heb ik geleerd. En ik leer nog ieder uur. Want opvoeden is gewoon niet makkelijk.

Er zit zoveel potentie in een kind, en dat hoeft er niet altijd met de zelfde hoeveelheid uit. Ze moeten zichzelf met liefde en regels  kunnen en willen ontplooien op hun eigen manier met grenzen en aansturing vanuit ouderlijk op en inzicht , maar wel in en op hun tijd. Wanneer zij denken er klaar voor te zijn of aan kunnen. Ze mogen terugvallen , opstaan en het weer opnieuw proberen. Net zoals wij ouders! Ze moeten eigen beslissingen nemen en keuzes maken. Hoe moeilijk is dat!? Zeker met al die gevoelens en emoties die daarbij een enorme rol spelen, en jongens zijn nu eenmaal ook nog eens stoer. Ben je dat iets minder wordt je misschien wel genegeerd, aan de kant gezet met grof geweld, gewoon niet begrepen. Hallo wereld!!

Open en eerlijkheid. Als alles maar bespreekbaar is en dat een gewoonte wordt. Dan ben ik , en ik spreek in dit geval voor mezelf als mam, al ver. Ik vind eerlijkheid belangrijker dan de koningin met U aanspreken! Maar nog belangrijker is natuurlijk dat ze voor zichzelf op durven komen, hun mening durven zeggen, en hun eigen plan durven trekken als het andere  ze tegenstaat . Niet ergens in meegaan omdat het moet of verwacht wordt. Maar juist de andere kant omdat ze dat beter, veiliger en vertrouwder lijkt. Omdat dat hun eigen ik is.

Dat ze vooral hun eigen ik blijven!

Vanmorgen vertelde mijn middelste over het boekenweek thema. "Hallo wereld". En toen ik onze oudste knul zag weg rijden op mijn fiets en nog nooit gezeurd heeft over zijn ooit beloofde eigen nieuwe fiets, niet klaagt bij storm of regen, gisteren gewoon mee ging en de grootste uitstraling had van genieten bij het kastanje rapen, maar morgen waarschijnlijk weer vraagt of hij al een biertje mag,  de keus heeft gemaakt te stoppen met voetbal om van hockey tegen alle geluiden in zijn nieuwe sport te maken, vanmorgen vraagt terwijl hij een kop groter is dan ik of ik alstublieft gel in zijn haar wil doen, me een kus geeft en zegt tot vanmiddag maar misschien ietsje later want ik ga met wat vrienden nog even chillen, stuur wel een smsje en daarbij ook nog eens alles voor iemand over heeft…. Dan zeg ik "Hallo wereld "!!

 

 

 

Project Tante Annie

Tante Annie is 82 jaar, klein van stuk en heel mondig. Tante Annie is ook puur Rotterdamse.

Ze woont zes hoog in het flatgebouw wat al heel haar leven de etage van haar bestaan is. De frisse lucht die ze vroeg in de morgen opsnuift als ze de ramen open gooit is gedeeltelijk al over de Maas gestroomd. Tante Annie kijkt namelijk uit over de skyline van de stad een hemelsbreed uitzicht wat adembenemend is als de zon zowel op als ondergaat. Aan de andere kant van haar flat kijkt ze uit over haar favoriete voetbalstadion en juicht vanuit haar luie stoel bij ieder doelpunt mee. Ze stapte een aantal weken geleden nog parmantig naar het metrostation, waar ze zittend de medepassagiers begroet en observeert waarna ze de conclusie trekt dat de wereld zonder smart Phone en of koptelefoons gezelliger was, om vervolgens op plaats van bestemming de stad eens flink op haar stads te begroeten en te winkelen, genietend van de levendige drukte. Van straatmuzikanten tot aan en op een overvol terrasje. Melancholie door het concertgebouw en theater. Vrolijk wordend van de vele kleurrijke affiches. Genietend van het leven dat leeft!

Maar tante Annie is sinds kort haar zelf niet meer. Haar korte termijn geheugen raakt vergeetachtig en de dag is te lang of te vroeg donker. Het enige lichtpuntje en hou vast zijn wij hier in het dorp een aantal kilometers van haar stad vandaan en waar op zondag de enige nette herrie van het carillon komt.

"Ooit" zegt ze, "komt er een tijd dat ik mijn paspoort op de grens van stad naar dorp zal moeten afstempelen, maar ik blijf stads".

Stads in een dorp als dit?  Moeilijk …

Zeker met code vijf in je handtas. Als die code namelijk wordt vastgesteld door een juffrouw van een stadse instantie met medeweten van toch een soort emigratie gevoel van drukte naar stilte en je dan ook nog eens te willen plaatsen met alle goede bedoelingen en vakkundig inzicht in het enigste bejaardencentrum in het dorp, dan heb je net als stadse tante Annie geluk. Geluk dat ze dan net een kamertje vrij hebben. Tante Annie moet  wel snel beslissen want een leeg kamertje kost natuurlijk heel veel geld. Het is op de gesloten afdeling, je weet wel waar je met zijn allen in een huiskamer leeft en alleen onder begeleiding "overal" heen mag. Waar de medebewoners wel praten maar niets zeggen. Waar ze je aankijken maar niets zien. Waar de dag van gister waarschijnlijk net zoals de dag van morgen is.

Maar dan heeft tante Annie wel het prachtige uitzicht vanuit haar kamertje op de binnenplaats wat hooguit twintig tegels breed en twintig tegels lang telt. Lekker vierkant dat wel! Er lopen ook drie kippen. Nou dat valt toch niet tegen he, tante Annie. Het is misschien geen skyline en het water wat uit de regenpijp stroomt is natuurlijk niet de Maas. Maar je kunt nu eenmaal niet alles hebben in dit laatste stukje metro naar het eindstation!

 

 

 

 

"Het water zal kouder zijn"

En dan hoort  het dorp gisteren dat er iemand niet meer is. Als dan haar naam wordt uitgesproken voelt het alsof je in het diepe springt en spartelend boven komt.

Het water zal kouder dan anders zijn...

De badjuffrouw met haar norse bijna mannelijke stem. De badjuffrouw die ook mij jaren geleden met die befaamde  groene zwem haak boven water heeft gehouden toen mijn rugslag een fiasco was.  De badjuffrouw die me terug  liet gaan in de tijd toen ik na lange afwezigheid de zwembad bank weer eens voelde en haar hoorde roepen, "Armen en benen" , "Wijd en sluit "!  "Vingers boven water en harder dan hard trappelen" , aan de kindertjes die hun best deden om op dat moment het hoofd boven water te houden. Kijkend naar de grote klok aan de wand die ene lange minuut lang, waarbij ze de laatste tien seconden nors glimlachend en luid aftelde.
De badjuffrouw die in sommige oogjes heel streng sprak, maar een enorm zwak had voor al die proestende kindertjes. Ze hield van haar werk en van dit 25 meter bad. Zij die ervoor zorgde dat je heel bekwaam en in alle perfectie je zwemdiploma haalde, en je motiveerde tot nóg een zwemvaardigheid. Zij was het als je kwam vrij zwemmen de brandslang op je leeg spoot bij verveeldheid onder de douches met een knipoog op de toen nog vroege zaterdagmorgen heel lang geleden.

Zij was het die je van het startblok liet springen zonder kurk als het diepe je te diep leek. Zij was het die het gat na een paar keer vrijwillig speels oefenen een makkelijk gat liet zijn. Zeven meter lang leerde ze onder water je adem in te houden. Zij was het die ook ons viertal heeft leren zwemmen als de beste en daarom nog steeds graag zwemmen. Ze heeft ze leren kennen en zien groot worden , zoals ons viertal haar. Gisteren hielden ze vol ongeloof opnieuw even hun adem in. Zij was het die bij een snelcursus A of B in de zomervakantie de dag extra vroeg licht gaf, en je naam uitsprak als een lief gegeven commando.

Zij was het die mij meer dan het volledige vertrouwen gaf, om het vrije gevoel wat los laten heet,  bij het vrij zwemmen voor de eerste keer op de woensdagmiddag met gemak toe te laten.

Zij was het die van de eerste voorzichtige sprong in het ondiepe met één handje in haar hand tot alle zwemmende zwemdingen en tijd aan toe,  een diepe indruk op mij en onze kinderen heeft achtergelaten vanwege haar bijzondere persoonlijkheid en vooral de manier waarop en hoe ze haar vak verstond!

Het muurtje buiten waarop ze soms bij het voorbij lopen van en naar het zwembad haar sigaretje rookte zal voor altijd leeg zijn. Het voelt als zwemmen zonder diploma. Deze Badjuffrouw is de Gooye  en dit dorpse zwembad de Gooye zal altijd deze Badjuffrouw blijven.

Het water zal kouder dan anders zijn …

 

 

 

Onvoorspelbaar

Ik denk hem te kennen, en hij mij.  Zo onvoorspelbaar voorspelbaar.

Soms zegt hij te weten wat ik voel of denk. Vaak is hij me voor met het antwoord wat ik wil of probeer te geven, al hardop te zeggen.
Hij glimlacht er dan ook nog lief bij, dat weet ik. Zonder naar hem te kijken.
Ik hoor dat in zijn stem.

Vaak wil hij dat ik een bepaald jurkje aan trek.  Een zwarte met een strakke omlijning want daar komen mijn borsten mooi in uit en daar draag ik ook nog eens niets  onder wat hij heerlijk opwindend vindt. Als het dan een beetje waait op het perron als de trein aankomt , zal  hij achter me gaan staan en zien dat een stukje opwaaiende stof, mijn billen laat verschijnen.

Ik weet dan dat ik niet lang daarna een fluistering zal voelen in mijn nek. Fluisterende lippen zullen vragen of ik mijn borsten wil aanraken, en zachtjes wil knijpen in mijn hard geworden tepels. 

Zo onvoorspelbaar voorspelbaar.

Hij zal dan heel dicht tegen me aan gaan staan in de overvolle trein, en zal ik hem hard geworden, voelen duwen tegen mijn billen.  Hij zal zich dan nog steviger tegen mij aan drukken en ik zal draaien met mijn heupen. Hij zal dan mijn hand pakken en mijn vingers kussen, mijn vingers tegen zijn lippen duwen. Zijn tong zal mijn vingers vochtig maken, terwijl ik de trein hoor denderen over de rails. Ik zal zuchten en mijn lippen zullen mompelen te stoppen. Hij weet dat. Hij zal doorgaan. Hij zal me plagend vragen,  zachtjes bijtend langs mijn oor via mijn hals  terwijl zijn hand mijn blote onderrug raakt, of ik het zeker weet. Of ik zeker weet dat ik wil dat hij stopt terwijl mijn hand in de zijne mijn binnenkant van mijn dijen streelt en ik zijn hemelse geur op snuif.
Zo onvoorspelbaar voorspelbaar.  

Hij zal me wild betasten in het donker van de tunnel en komen op het spoor langs voorbij suizende boomstammen in het licht van de flitsende zon. Hij zal zich afvragen of ik vannacht ook naakt naast hem slapen zal.
Hij zal het antwoord verrassend vinden ….

Onvoorspelbaar .

 

 

 

Oude dag

Ik ben niet ongelukkig hoor, dat zeg ik niet. Ik had het alleen misschien iets anders gewild.

Ik doe soms de gordijnen open, en dan bedenk ik me dat ik ze net zo goed dicht kan houden, het is dat ik een hekel heb aan lamplicht, anders deed ik ‘t.
Soms denk ik weleens als ik het nachtlampje uit doe, misschien heb  ik geluk, en zie ik morgen de dauw niet glinsteren op de nog groene vrouwenmantel. Maar als ik dan jouw hakken hoor, begint toch de dag weer een beetje te sprankelen.

Het duurt alleen maar even .

Soms doe ik donderdags de voordeur dicht en gaat hij s ’maandags weer pas open. Maar er zijn ook dagen dan zie ik alles hoor, dan zie ik de krantenjongen die de vroege ochtend editie op de mat gooit, dan zie ik dat bij de overburen de auto van de oprit is en de buurman al is vertrokken  voor weer een hele dag werk, dan zie ik de twee houtduiven die hun plek op de lantaarnpaal hebben geëigend en elkaar warm houden, dan zwaai ik naar het verpleegstertje van hier op de hoek die uit haar nachtdienst komt,  dan zie ik de zon opkomen en de bladeren verkleuren , dat de dagen korter worden , maar voor mij langer.

Dan zie ik dat de tuin zijn kleur en vruchten verliest, dat de spinnen ijverig hun best doen en hun web  symbolisch voor mijn raam spannen. Maar ik zie ook de buurtkindertjes met hun rugzakjes op gedachteloos en blij naar school huppelen. Dat de stratenmakers de klinkers nog eens recht  leggen en de stoeptegels tellen.  Dan zie ik de glazenwasser de ramen wassen van matglas naar glans en tik ik met mijn stok op het raam dat de koffie pruttelt.  En dan zie ik dat de klok ineens sprongen vooruit maakt. Maar ook dat de regen tegen de ramen me duidelijk maakt , dat de glazenwasser weer verder moet met zijn eigen leven en ik ook. Mijn oude stille leven. Verder met de zelfde dagen die alleen nog worden ingekleurd door de vrijwilliger die het eten komt brengen, en de hulp die mijn grauwe deurposten twee keer in de vier weken een sopje geeft.  Ruim sop had ik moeten kiezen. Dat ruime sop jaren geleden. Vanuit de wereldhaven gewoon stuurloos overgeleverd aan de kracht van de zee, niet wetende waar ik aan zou leggen. En nu? Nu lig ik eigenlijk al jaren voor anker in een tijdloze haven.  En het is dat ik er zelf niet kan komen, maar ik wil het weer horen. Dat geluid die de wind door de masten laat klinken, het water in ritme laat klotsen tegen de aanlegsteiger. Al is het maar één keer, al is het maar even.  Dan pas zal ik zinken.