woensdag 14 januari 2015

Dik schild aan calorieen psyche ...


Goedemorgen dokter, zou u eens op m’n schildklier willen prikken?
Ik moet bijna wél zo’n traag werkend ding hebben zeg ik er nog achteraan.
Hij klonk overtuigend tijdens spreekuur dat er niets mis was met m’n schild. Ja wel met mijn eigen schild. Dat ontkende hij niet. Ik zat verkeerd in de grafiek wat m’n BMI betreft. Of ik op wil letten! Opletten?? Waarop?
Ik groei dicht van water hoorde ik mezelf nog zeggen en herhalen met de deur al in mijn handen. Maar goed het is het ergste van de wereld niet natuurlijk. Het is alleen altijd nog beter een ander of iets de schuld te geven van je eigen tekortkoming. En het valt tenslotte niet mee als je een steunkous aan moet trekken bij iemand van 90 jaar waar bij je kop paars aanloopt vanwege zuurstof gebrek door een overdaad aan vet wat nauwelijks tot niet in je te strakke broek opgepropt zit.
Elke week neem ik het me voor.
Elke maandag start ik met een ‘even om in de feeling te komen dieet. ‘
Dan begin ik opgetogen aan twee lepels pindakaas wat al bijna niet van de lepel te krijgen is laat staan van mijn gebit.
Maar dankzij de uitgeperste grapefruit laat dat smeuïge goedje los. Met een bijkomstigheid alsof het glazuur ook bijna van m’n tanden weekt. Maar het begin is er.
En het is het waard. Want halverwege de ochtend drijft mijn vocht bijna uit mijn schoenen.
Een verademing. Eind van de middag als de dieetverantwoorde pannetjes staan te koken prik ik onverantwoord steeds een vork in het verkeerde pannetje. En slurp ik het vet langs mijn kin naar binnen.
Als je trek hebt smaakt zelfs gesmolten boter als delicatesse.
Ik herpak dan mezelf door naar de kast te draaien. Die bezit een spiegel. De zichtbare zadeltassen helpen mij door een barrière van hap gare kale boontjes heen. Niets toegevoegd.
Trots ruim ik af en neem me voor in plaats van een candy crush episode vrij te spelen los te gaan op de crosstrainer. Minstens een uur. Vond ik ‘vroeger’ ook zo lekker, eerder te kort zelfs.
En zeker nadat ik alle updates voorbij heb zien komen van bootcampers, spinners, en hardlopers. Tssss uitslovers denk ik dan.En natuurlijk moet er dan zo'n slank ding ook nog 's zo nodig aan een detox kuur. En herbalife shakejes. Want anders ? Anders redden ze het waarschijnlijk niet. Kost nogal wat discipline en een knop omdraaien. Zo'n shakeje alleen is niet genoeg hoor mutsje denk ik dan hardop in m'n onuitstaanbare te kort aan calorieën bui.
Nog trotser zit ik dan net als gisteravond op de bank. Alles al naar bed en de stilte overheerst. Alle irritant krakende smakkende kaken van chips en krakelingen met suiker zijn weg. Ik heb de eerst dag volbracht. Totdat RTL late night begint. Dan verorber ik in een mum van tijd toastjes met vette krabsalade. Prop een half aangebroken zak chips en blokjes oude kaas naar binnen. Neem nog een handje Engels drop en sluit af met een beetje koude pasta salade met extra maggi.
Als Humberto in beeld komt raken duidelijk mijn smaakpapillen wakker. Dat krijgt mijn schildklier gewoon niet aan gewerkt.  Het ligt aan hem. Het moet wel. En anders nog maar 's een keer langs de dokter.  Misschien dat hij kan prikken op mijn psychologische schild.

donderdag 9 oktober 2014

Tijd gegeten


whappje van dochterlief ….
Ik heb trek in pizza , pasta, pannekoeken, turkse pizza, shoarma, kapsalon, big tasti, subway en gigantisch in frituur. Dus ma , doe er wat aan…  kaas niet vergeten he op mn pannekoek mocht je die in een vlaag gaan bakken voor je allerliefste dochter , en spekkkk!!! Maar liefst m'n pasta!!  .. love yoouuu !!
En zo geschiedde.

Ik sta me dus al twee middagen tussen alles door in het rond te gastellen. Niet dat dit erg is want er moet nu eenmaal gegeten worden. Maar als ik dan net als vanmiddag iets later thuis kom dan de bedoeling was door drukte op de weg, staat puber 1 al in het begin van de straat boos te gebaren met z’n telefoon waarom ik nooit op tijd ben. Kaartjes schoolboekenbal moeten voor eind van de middag gekocht. Gelukt! En we gaan frituren ma want dat heb je beloofd.
Puber 2 staat bij terug komst te gillen waarom zijn trainingstas nog niet eens is uitgepakt laat staan gewassen. En of ik toch wel weet dat hij wéér moet trainen vanavond. Over drie kwartier ma, dus opschieten met eten. En liever een broodje uit de oven met gebakken ei. Geen normaal gebakken ei, maar zo’n rul ei, met van alles er door heen. Want patat is te zwaar als je moet trainen!

Ik schiet snel naar de supermarkt in het kader van verantwoorde pasta voor mij en dochterlief die inmiddels whappt dat ze van stage gelijk door gaat om setjes kleding te passen voor de modeshow van zaterdag en op tijd wil eten want ze staat op een beurs vanavond. “ Natuurlijk schat, alles onder controle.

Ik schiet voor de tweede keer naar de supermarkt want de frituurpan staat rood gloeiend maar het vet ontbreekt. Hijgend pletter ik het vet er in en in no time sist het goud gele frietjes.

Telefoon.
Of dat puber een wedstrijdje kan voetballen. Natuurlijk! Oh binnen nu en vijf minuten wordt hij opgehaald. Tas inpakken. Shirt kwijt. Scheenbeschermers drogen nog aan de lijn. Mahamm pak een handdoek en schone onderbroek! Snel!! Ze staan al te wachten. Mahamm waar is mijn jas? En je patat dan schat? Boem deur dicht en weg …
Koude vers vette goudgele frietjes de prullenbak in. Pasta afgegoten en gemengd met eigen geteelde tomaatjes en boontjes. Sausje er doorheen en wachten op dochterlief.

Telefoon.
Mam is het goed als ik bij neefjes oma bami eet? We zijn nu toch al in bijna te laat en heb ik in ieder geval nog eten. Naar huis dochterlief!!! , want ik heb speciaal voor jou ook nog eens jouw pastasoort gemaakt en de patat al weg gepletterd en je broertjes zitten ook al niet aan tafel maar eten op de fiets en onderweg en of op het gras. Ik eis jou aan tafel!!
Dochterlief heeft zich net verkleed. Haar haren gedaan. Haar tas verwisseld voor een andere tas. Haar horloge verruild voor een ander horloge. Haar parfum gesprayd en haar tanden gepoetst. Want die gore pasta , ja die wel lekker is normaal gesproken maar je stinkt er van uit je mond en daarom ook maar net twee hapjes in snelheid naar binnen gepropt. Dan maar liever met een wat lege maag op de beurs.
Boem deur dicht.

Ik staar naar het volle aanrechtblad en vuile gasstel. De hond kwispelt. De enige bij wie het water uit de bek loopt en tijd heeft. Maar ze is allergisch. Mijn pasta is koud.

Telefoon.
Manlief vertelt dat hij heerlijk aan een wijntje zit, en wacht totdat zijn eten geserveerd wordt. Uitzicht over de zee. En jullie schat? Hebben jullie al gegeten?
Ja net, antwoord ik ….

 

 

dinsdag 7 oktober 2014

"Uitgezakt" blenderen ...


Ik ben niet alleen weer noodgedwongen gaan spinnen vanmorgen. Ik blender me ook nog eens suf. En nou niet omdat ik dat groene gemalen spul met rauwe spinazie blaadjes gemengd met kokos , mango’s, sinaasappelsap en een vleugje magere yoghurt lekkerder vind dan een stokbroodje uit de oven met een heerlijk extra laagje gesmolten oude kaas,  maar puur omdat ik "uitgezakt" ben geraakt.
Tenminste  dat zeggen ze hier in vieren. Vooral de jongens beamen dat bijna dagelijks.

Ze roepen als ik na twee aangepaste maaltijden per ongeluk een chipje steel van hun ongeveer 16 zakken in een week, dat ik heel goed bezig ben om nog meer uitstulp dijen te creëren. Dat als ik met mijn handen in mijn zij in een onoplettend moment naar buiten staar  aardig wat op mijn riem heb rusten. Oh nee,  “het hangt er inmiddels over heen Ma “, je bent aan 't uitzakken niet normaal', roepen ze dan. Als ik ‘s avonds in mijn shortje en bh ze nog even welterusten ga wensen, of ik dan niet te snel de trap op wil rennen want dan ‘klotst ‘ en ‘joh kijk dat lekker drillen dan , zo zichtbaar. Mijn buik en billen. En ontstaat er een hysterische rap in ‘vet’ gillen.   Als ik dan nog een soort samba dansje opricht slaan ze hard lachend hun handen voor hun ogen en vragen of ik dat alsjeblieft noooit meer wil doen. Want, ‘Ma echt hoor, je bent helemaal uit proportie.” Het ziet er heel 'smerig' uit.’

Dat ik er drie jaar geleden uitzag alsof ik anorexia nabij was hebben ze niet opgeslagen in hun kinderhoofdje. Dat ik toen vrij egoïstisch was om elk vrij uur te sporten gelukkig idem dito niet. En dit terwijl ik er alles al een tijdje aan doe. Ik let overal op en stop niets overbodigs in mijn mond. Het zijn mijn hormonen en mijn leeftijd jongens, verantwoord ik mezelf. Nou daar heeft ons pa toch ook geen last van! Niet?? vraag ik dan, nou die is anders ook aan het uitzakken hoor.!Maar nee pa voetbalt en heeft spieren. Spieren?! Je vader?! Ja in z’n linker bil misschien , maar ook je paps is uit proportie hoor! En ik wielren nog af en toe plus ren ik heel de dag achter al jullie troep aan en werk ik ook nog eens bijna 30 uur per week. Nou mam, dan nog harder werken want het ‘werkt' duidelijk averechts …, en knijpen daarbij dan in mijn zij om het extra te beamen. Ook moet ik op mijn onderkin letten als ik geconcentreerd whapp, want voor ik het weet gooien ze een afbeelding die niets aan de verbeelding overlaat  in de familie groepswhapp net zoals pas mijn zogenaamde over mijn broek bruisende sixpack in zithouding tijdens het avond eten. En oh ja ma, trek of je tieten een beetje omhoog of koop een andere bh want uit deze die je nu aan hebt  is de houdbaarheid!

Op dit moment giet ik de groene smurrie in een grote mok. Het ruikt nergens naar. Het smaakt wel naar spinazie. Zonder een geprakte aardappel gedrenkt in badje van bruine jus. Ik klok het naar binnen zonder te proeven verder. Water bij de wijn heb ik gedaan. Het spul werkt vocht afdrijvend wat dan weer goed is voor mijn hormonale enkels en wallen waar ik volgens mijn jongens ‘s morgens een bosbrand mee zou kunnen blussen. Ik voel me enorm energiek na twee weken blenderen en de rest. En ik blender door! Want dat manlief plagerig in mijn ‘six buikrollen en m'n stulpdijen knijpt heb ik geen last. Maar ik vertik het om een “uitgezakte” moeder te zijn!


donderdag 22 mei 2014

Oma .. ( zo cryptisch is dat niet) ....


Gisteravond stapte ik van m’n wielrenfiets en dacht ineens aan oma.
Ohh wat erg dacht ik. Niet gebeld. Niet aan haar gedacht. Ja half de middag eventjes. En niet eens langs geweest!

Mensje is 90 jaar en moest maandag voor een simpele oogoperatie. Staar.
Vol goede optimisme ging ze dit avontuurtje aan, maar mislukte. Lens was er uit maar de arts kreeg er geen nieuwe in. Met spoed de volgende morgen naar Den haag. Gespecialiseerde arts heeft oma weer ‘gemaakt’.

Ik betrapte me er gister op dat we oma een beetje verwaarlozen. Nu heeft zij haar bezigheden nog dagelijks en zit ze weinig alleen, maar toch.
In elk geval, gisteravond sprong ik snel onder de douche en verplichte mezelf ‘even’ bij oma te gaan kijken.

Door het raam zie ik ze al zitten. Onderuit hangend in de stoel. Ik glimlach. Haar wit grijze krulletjes net boven de leuning uit en haar oog afgeplakt.
“Ik zie spinnen lopen zegt ze”, bij binnenkomst. “Dat had die arts weleens mogen vertellen dat ik gekke zwarte beestjes zie lopen op de muur.”

Ik nestel me op de bank en ze begint te vertellen. Opgewekt en opgeruimd. Geen teleurgesteld woord over tegenvallende operatie van maandag. Ze neemt het zoals het komt en is. Als ze straks weer maar kan cryptogrammen. Want dat doet ze het liefst van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.
Ze heeft het alleen druk over de ‘reis’ er naar toe. Oma is namelijk niet gewend te reizen. Ze komt niet verder dan dit dorp. Auto rijden is  sowieso haar hobby niet. Ze is dan ook met haar ruim 100 kilo veilig achterin gaan zitten. In de tweedeurs auto van paps en mams. Daar heeft ze zich in gewurmd. Want als ze normaal voorin gaat blijft ze liggen zoals ze er is ingevallen, maar achterin vergt wat ergotherapie. Er uit was ingewikkelder vertelt ze.  “Je vader heeft moeten trekken en sjorren aan m’n benen of het een lieve lust is en kneep zo hard in m’n kuiten dat ik m een klap wou verkopen. Eenmaal één poot buiten de deur wou de andere niet. Weer trekken en sjorren. Nu lig ik uit z’n voegen dat begrijp je.
En hard rijden op die snelwegen. Ja je vader niet hoor. Die werd nog gewoon bij de toegestane snelheid voorbij gevlogen. Levensgevaarlijk! Ze stoven voorbij!
En groot dat ziekenhuis, niet normaal. Rolstoelen gewoon voor niks he. Hier moet je er een muntje in stoppen. Ik moest wel met de rolstoel, want m’n rollator zat klem gevouwen in de auto van je vader en toen ik en m’n rollator er eindelijk inzaten, kon de deur niet dicht. Dus dat rotding er weer  uit. Je vader zuchten. Toen deed dat apparaat het niet. Die Tomtom. Die gaf naar huis aan en we moesten er nog naar toe. Zijn we langs je zus gereden. Die stond in haar onderbroek aan de weg dat ding in te stellen. Der haar zat op zolder zo wild.  
 
Ik kijk naar oma en heel haar lijf schud van het lachen.

Leuke arts trouwens. Beetje halfbloedje. Vroeg of stellendam in de buurt was waar wij wonen.  Ja zei ik en Goeree. Begreep hij niet natuurlijk. Moest nog plakkers plakken op m’n borst. Hij wurmen onder m’n shirt en toen vroeg hij of ik wel eens op ouddorp kwam bij de stranden. Ja vroeger. Maar nu niet meer hoor. Water is te nat en t zand te zanderig. En allemaal kwallen. Weet je wat ook typisch was , gaat ze verder, al die mensen die ik zag zitten in de hal waren geholpen net als ik aan hun linker oog. Toch raar? Morgen moet ik weer terug he. Voor twaalf uur moeten we er weer zijn. Je vader en moeder zijn blij met me. En dat voor twee minuten controle moet je maar denken. Maar ik zeg, we pikken gewoon een van der valkje hoor onderweg.

Oma, vraag ik terwijl ze verder ratelt over de lift in het ziekenhuis en het te harde broodje met kaas voor haar kunstgebit, wil je nog iets voor ik zo vertrek.
Ja zet maar even een bakje thee. Twee zoetjes er in. En een sneetje zoete koek met een lekker laagje boter. En in die trommel he Jo, boven je warhoofd zitten kaakjes. Nee! Die droge taaie dingen die hoef ik niet. Trommeltje er naast. Dat zijn van die heerlijke met een laag chocola. Die wil ik er ook nog twee, heb niet veel gegeten vandaag en moet de scha in halen van dat nuchtere gedoe van vanmorgen. Neem je nog een dropje jo? Hier die vind je toch zo lekker, ze staan er voor.

Kus op der wang en ik vertrek. Afwas staat er nog oma? Ja lekker laten staan. Morgen weer een dag!
Op de fiets naar huis bedenk ik me dat het uurtje niet alleen zo om was, maar dat het eigenlijk gewoon heerlijk is om bij oma te zitten , naar haar te luisteren en er te zijn.

Thuis lees ik m’n whapp.
Mijn zus:  Jo vergeet je oma niet vanavond. Ik ben ook net geweest en ik bedacht me dat het heerlijk is om bij haar te zijn. “ Gezellig en op der praatwater.”

  

zondag 11 mei 2014

Moederdag ...



Nou gewoon, net als anders
Nadat ik thuis kwam van mijn ochtenddienstje overviel me de stilte. Niet de chaos hoor , die was gelukkig net als andere ochtenden gewoon aanwezig. Vier kinderen waarvan twee stijf op de bank met een koptelefoon op en enkel met een hand gebaar mij tot stilzwijgen manen. Dochterlief in geen velden of wegen. Ja de weg van haar vriendje. Knul drie een dorp verder die overhaast whappt waar ik in vredesnaam blijf. Ik zou hem namelijk tien uur ophalen na een nachtje kampioenfeest. En nu niet die haast omdat hij me graag wil zien omdat ik zijn moeder ben, maar omdat hij fucking barst van de slaap en hij morgen ook al kei vroeg op moet.

Een overspannen zus aan de telefoon die mij onder mijn sneldouche belt met de vraag voor een passende tekst. Niet veel later terwijl ik in de lift mezelf omhoog laat liften met bloemetjes naar de tweede verdieping van schoonmams mijn broer aan de telefoon. Tekst klopt niet! Nee dat kan. Ik had moeilijkheden om een passende zinsbouw te creëren terwijl ik mijn minder gladde benen aan ‘t bijbouwen was in een tempo waar een bliksemschicht bij verbleekt en de conditioner  uit m’n haar in m’n ogen droop. Waarna ik zinsverzinnend door de regen nog even de hond uit laat omdat mijn jongens nog steeds in de lauw stand op de bank liggen. Maar daarna inmiddels fris en fruitig richting mijn mams zijn gefietst zonder ook maar even op mij met nog meer bloemetjes te wachten in de veronderstelling ik toch altijd met de auto ga en niet met mijn dikke kont en opgepompte bovenbenen zoals ze dat dan lief zeggen op de skelter pas.

Thuis gekomen wacht mij een verrassing. Dochterlief met vriendje gezellig thuis. Maar bij de kapstok krijg ik al te horen mijn mond te houden. Herhaling songfestival. Of ik niet zo ubervrolijk wil doen, want die bikini de ze heeft besteld past niet en nu hoeft ze natuurlijk nooit geen andere meer. En lekker een pasta schotel ??  Welnee echt niet hoor mam. Hebben vriendje en ik helemaal geen trek in. Gewoon je mond houden mam nu , vier nummers nog. Wij frituren liever. En mam? Ach die eet in de auto een banaan op weg naar opa. Zoonlief moet met spoed een fietsventiel. Voor morgen. Anders krijgt hij een 1. Echt snappen wil ik het niet en heb er ook niet naar gevraagd. Missie geslaagd en ik draai verder met de trommels van de droger en wasmachine mee in het ritme van de stlte. En zwijg.

 Heerlijk rustig dacht ik stiekem. Stiekem en heel even.  Even te snel. Want er breekt complete paniek uit omwille een toets engels unit 4. En die heeft hij morgen! Echt hoor, het hangt altijd op de koelkast en nu ze ‘m moeten leren is hij weggegooid door ??   Juist mama natuurlijk! Mama gooit alles weg of de verscheurt het. Mam scheurt alles in drieën! En let nooit op wat mijn handen vast houden. De paniek overheerst in stem en gegil. Ik blijf moederlijk kalm en zorg niet veel later voor een in 400 % vergrootte engelse toets op mijn laptop via facebook op mijn tijdlijn. Waar ik mijn paniek puber achter zet en overgil dat hij het er beter gelijk  instampt want ik na half negen niks maar dan ook niks meer doe!  Do you like? NO I DON’T .

Check ik tussen alle buien door een schoolreiskoffer in check dubbelcheck voor de zoveelste keer en vindt manlief het nodig  mij nog even op de hoogte te stellen in verwegnistan over zijn vertraging in vluchten naar een ander gebied maar niet weet hoe laat hij gaat stijgen. Terwijl ik dus de sokken en broeken tellende  aandacht probeer te verdelen tussen zoon, koffer en een liga etende man aan de andere kant van de wereld gilt er nog eentje van beneden of ik soms weet waar zijn schooltas is gebleven en of ik  heel toevallig ook niet zijn oude gymschoenen heb weg gegooit.  Zet ik de wekkers alvast op vroeger dan vroeg voor morgen. Want dan vliegen al mijn eenden weer uit naar leer processen in getallen en zinnen. En leer ik gewoon weer net zoals ik elke dag nog leer.
Ik sluit de slaapkamerdeur van puber toets engels unit 4. Mam ?  hoor ik als ik de trap af loop naar beneden.
Ja vervelend ventje , wat is er nu nog?!?

bord
‘Plate’

Champignon
‘Mushroom’

Koelkast

‘Fridge’
Do you like beans

‘No I don’t’
Do you love me?

Yes I do !

 

 

 

 

 

donderdag 8 mei 2014

fysio in het kort ....


Heerlijk zo’n therapeut. Echt hoor goddelijk die handen en oke ik sta weer iets rechter dan dat ik afgelopen week stond. Maar vooraf een psychotherapeut zou in ieder geval voor mij ook een aanwinst zijn. Al voor ik op die tafel klim. Fysio. Ik blijf het een nogal apart obstakel  vinden. Altijd al. En dat heeft nu niets te maken met fysio inhoudelijk maar vanmiddag op die tafel wist ik weer waarom ik er inhoudelijk niet van hou.
Eigenlijk al vóór op de tafel.

Ik krijg steeds vaker klachten. Langdurig en heftiger. Maar ik vertik het om te bellen. Zo soepel als dat het misschien helpen zal, zo nog meer on soepel wordt mijn houding en mijn hele lijf bij de gedachte naar fysio te moeten. Ik ben nog nooit eerder geweest dan enkel een keer voor een frozen shoulder met allerlei peesontsteking combinaties. Maar vandaag had ik geen keus. Ik moest.

Vanmorgen vraag ik dus eerst mijn vriendin of je bij rugklachten en fysio alles uit moet. Ja Jo natuurlijk , op een broekje en bh na, whappt ze vrolijk terug.
Wat??! Oke , dacht ik daar heb je het al.

Ik whapp manlief in de woestijn. Schat, nu hoop ik toch echt niet dat je alles uit moet op een setje lingerie na, want ik bezit nou net niks wat degelijk is. En met niks degelijk bedoel ik niet dat ik iets draag wat  overeenkomt met een rood zwart leer jarretels achtige niemendalletjes , maar ik heb niks compleet. Niks in elke vorm of maat. En buiten dat draag ik alleen maar iets wat op stringetjes lijkt.  Niks mis met die dingen.  En niet dat iemand dit wil weten of interesseert of überhaupt er iets mee opschiet het nu wel te weten. Ik wou tot vanmiddag ook niet dat iemand buiten mijn cirkel van binnenshuis om dit zou weten laat staan zien. Ik vind het namelijk nogal een struikelblok om met mijn billenomvang in wat voor broekje dan ook, me in een of andere positie te moeten gaan manoeuvreren van een bepaalde oefening op commando?!

 Hahaha, whaptt manlief terug, maak je niet druk en ga liggen. … ??
Juist.
Het  gesprekje viel mee.  Therapeut dacht wel te weten wat er dwars zat. En ik dacht alleen maar heel dwars hoe dom ik was om niet aan een kort broekje te hebben gedacht. Te laat!

Ik kon er niet omheen zag ik al. Uitkleden kon niet naast de spiegel maar er gewoon heerlijk voor. Gepaste positie zag ik gelijk bij het hinderlijke uittrekken van mijn laarsjes. Kont klem tegen de tafel, hoofd in de spiegel. Het hypermoderne en enige op een onderbroek lijkende gebloemde stofje schittert om mijn nog winter witte lijf in de net iets te felle lamp. Een echte Victoria Secret. Meegenomen door manlief als kadootje. Drie maten te klein. Zucht. Striemen net in het midden wat ooit taille is geweest. Lachen , adem in houden en duiken op die tafel. Who cares.

Inderdaad who cares. Want dit was nog niks op mijn aangehouden geitenwollen sokken lijkende voetwarmers na dan, vergeleken met alles in dat kleine half uurtje er na. Want oh my goodness zeg. Net als ik er overheen ben gestapt, of in dit geval over heen ben gaan liggen, rol ik bij de voortgeduwde beweging op mijn linkerzij en voel ik dat mijn benen naar mijn neus worden gevouwen. In de hoop dat mijn enige en favoriete bh die ook aan de te strakke kant is, me niet in de steek zal laten rol ik weer als een soort van rolmops uit een blik zuur terug op mijn rug. En blijft mijn wisselvallige E versus F cup er gelukkig nog net zo in zitten als ik ze er vanmorgen heb ingeschud. Buik inhouden en alles aanspannen mag niet, dus hoe subtiel ik ook word terug gedraaid het hele gebeuren heeft toch duidelijk veel weg van een golfslagbad. En net als ik denk het te hebben gehad, lig ik nog voor ik kan protesteren weer op mijn zij met mijn knieën klem tegen mijn voorhoofd. Ontspan zo goed mogelijk is de opdracht. Ontspannen , ontspannen? Het enige wat ik zie in gedachten is mijn te kleine gebloemde victoria secret in alle glorie 190 graden richting het noorden! Mijn hoofd loopt voelbaar paars aan van zowel de pijnscheuten als mede de ademnood die mijn buik veroorzaakt in deze aantrekkelijke aller charmantste pose onder het genot van een niets verhullend tl lampje.
Op de vraag of het gaat en of ik aan wil geven bij de volgende handeling wanneer het niet meer gaat, knik ik verlossend.

Gelukkig, de therapeut begrijpt het.

Het ging namelijk al niet voor ik binnen stapte.
 

 

dinsdag 6 mei 2014

Bijzonder ontbijtje ...

In de auto glimlacht ze naar me. Zo’n lach die alleen haar past. Geen idee wat ze me er mee wil vertellen. ‘Samen’,  zeg ik vanmorgen. We gaan lekker rustig samen jij en ik. In de auto net na de rotonde bij de watertoren vertelt ze dat het roeien met haar vader gisteravond leuk was. In het begin. Op het einde werd het koud zeker, vraag ik terwijl ik even opzij naar haar kijk. Een dikke blonde lok valt over haar linker oog. Ja het werd koud. Maar dat kwam ook doordat we op de weg terug een verhaal mee kregen over een te vroege dood. Mensen gaan best wel heel vaak vroeg dood. Zomaar ineens ook he. Ze kijkt naar buiten. En ik kijk stilzwijgend mee. Koud zeg ik, is het. En ik zie de bomen gemengd met het wit van fluitenkruid langs flitsen. We zeggen allebei even niets tot op het parkeer terrein van de Hema. Straks hebben we geen plaatsje , zegt ze. Natuurlijk wel, zeg ik terwijl we allebei in de lach schieten omdat een wat oudere mevrouw lijkt op de Nederlandse vlag. Ze draagt een rood shirtje op een witte rok met blauwe noppen. Half stok denk ik in mezelf als we verder lopen. Plagerig geef ik haar tikje in haar zij. Ze giechelt. Aan het tafeltje bij het raam lacht ze weer die glimlach naar me als ze haar stokbroodje besmeert met aardbeienjam. Na het roeien gisteren, vertelt ze, hebben papa en ik nog een happy meal gedeeld bij de Mac Donalds. Ik had honger en papa zei dan nemen we zo’n grote en delen we samen. In gedachten zie ik haar vader voor me. Aangeslagen maar groot voor haar. M’n broertje komt ook weer thuis he vandaag na een nacht logeren zegt ze happend van haar broodje. Naast ons aan een ander tafeltje zit een meisje met haar moeder. Het meisje draagt klompen. Ze heeft een euro in haar hand, die ze geeft aan haar moeder. Ze knikt naar ons. Het ontbijtje krijg ik alvast voor Moederdag  fluistert ze trots.
Het laatste slokje sinaasappelsap wordt opgedronken en we lopen samen nog even door de winkel.

Ik pas een leesbril en ze lacht. Ze lacht hardop. De derde vind ze beter bij mij passen. Ik neem ‘m.
Wil je ook nog iets?,  vraag ik aan haar en sla een arm om haar heen  als we richting een bak lopen  gevuld met hele kleine shirtjes. "I love my mam en dad" leest ze in klein gedrukte bloemetjes letters en pakt zo’n klein shirtje in haar handen. Leuk voor ons kleine nichtje zegt ze. En houdt het shirtje vast. Wil je echt zelf niets liefje? , vraag ik nog een keer terwijl ik een kweekpotje pak met een klavertje vier erop. Ze bestudeert het potje en zegt deze wil ik wel voor mama mee nemen. Het zijn geluk klavertjes vier die je moet zaaien ….

We rekenen af en lopen terug naar de auto.
Had je nou echt niet iets leuks voor jezelf gewild Saar? Nee hoor tante Jo, zegt ze, Ik heb alles.