woensdag 21 november 2012

100 % Iphone


Schat, weet jij toch dat je over een paar dagen op moet voor je scooter rijbewijs?  “ja en ? “
Nou misschien dat je even moet bellen over hoe of wat!  “ Hoezo? “

Omdat je volgens mij niets weet.  “hoe bedoel je ? “

We hebben alleen een bevestiging ’s mail van tijd en datum.  “ja en ? “
Nou misschien is het handig om te weten hoe je daar gaat komen en wat je mee moet nemen en er staat ook niets over de betaling.   “Oh “

Is dat alles,  Oh !?   “ ja hoor eens, pa heeft die mail gekregen ik niet! “
Dus !? “ jaha ik bel wel , morgen ofzo “….


Mammmmmm!!!  !!!!
Ja? Heb je gebeld naar het CBR ?

"Fuck het CBR,  nee veel erger mijn Iphone!!!!    Hij was gisteravond nog 100% en nu 32% en ik heb ‘m heel de nacht aan de oplader gehangen! Echt hoor je moet nu bellen!!  Gewoon ’s nachts he, als ik er niets mee doe! Echt hoor dat is heel bizar!!  Hij moet opgestuurd worden! Met spoed!!  Kijk dan mam!  Echt hoor, dit is niet normaal!!  Hier moet je zien, nu stuur ik een whappje en zakt die gelijk naar  20% !!  Bel de Iphone en vraag of ik hem kan opsturen!! Maar wat als het twee dagen duurt eer ik ‘m terug heb!!! ???  "

Ja schat dat is vervelend, maar gelukkig hebben we nog gewoon de huistelefoon , je weet wel, dat zwarte ding met die hoorn en nog zo’n normale rustgevende kiestoon, waar je nu het CBR gelijk mee kan bellen zonder de zakkende procenten!!
 
 
 

maandag 19 november 2012

Stemming


Vandaag voelt ze zich sterk. Vandaag gaat het gebeuren, Ze heeft de beslissing genomen. Een raar moment was dat. Ze bedacht plotseling dat de er nog een wasje in de machine zat. En gelijk met het draaien van de centrifuge draaide haar denken om. Alsof ze door elkaar gerammeld werd , zag ze alles compleet anders toen ze tot stilstand kwam. Ook de wasmachine stond stil. Geen geluid. Geen gezoem. En nu bij het ophangen buiten van de was lijken de druppels aan de lijn wel glazen bolletjes van de toekomst die warme kleurtjes laten glinsteren in de vroege nevel. De wasknijpers die naar beneden vallen uit het knijpermandje ziet ze als dwarrelende  vrolijke confetti , terwijl de wit gewassen lakens als vangnet fungeren. Krachtig en elastisch. 'Voldoende rekbaar', gilt ze overenthousiast. 'Geef me de ruimte en tijd'. De wind waait langs haar gezicht en ze maakt een pirouetje. Buiten adem danst ze nog zo’n zelfde pirouetje en nog een en nog een. Draaierig stort ze neer in het natte gras. De waterige zon gaat schuil achter de wolken. Bij het open gaan van haar ogen ziet ze nog net hoe de wind het heldere laken iets hoger mee neemt de lucht in. Ze spreidt  haar armen en zucht. '' Wat als ik kon vliegen'. ' Hoog en vrij'.  Ze pakt de lege wasmand en kijkt naar de ravage in huis. Overal ligt en slingert er wat in het rond. De vloer bezaaid met kattengrit . Op haar blote voeten loopt ze er overheen. Die afgrijselijke stank. En ineens is het er weer. Die afschuwelijke jeuk, die stomme gedachtes. Niet krabben, ze wil niet krabben. Haar magere armen zijn al zo toegetakeld! Met haar beidde handen grijpt ze naar haar oren. Ze stampt met haar voeten op stenen vloer in de hal. Ze schreeuwt, ‘niet weer’ ‘niet weer die stem’! ’ Ik haat je’! Ga weg’! ,  gilt ze gevangen machteloos. Met haar handen krabbend over haar armen en dan weer slaand op haar hoofd rent ze naar boven . Het vieze onderlaken wat op haar bed ligt trekt ze er in één ruk af. Half bloot, op het kale matras vouwt ze zich zo klein mogelijk in elkaar, wachtend op een volgend sterker moment. De was hangt na dagen nog steeds aan de waslijn,  wachtend tot de wind haar mee neemt.

 

 

vrijdag 9 november 2012

Palliatief


Vanmorgen bij het vroege uitlaten van de hond werd er in het schrale licht van de straatlantaarn een mens uit een ambulance gedragen op een brancard, diep in de dekens gewikkeld kwam alleen zijn magere gezicht tevoorschijn. Zijn ogen stonden angstvallig hol en zijn spitse neus viel weg met de schaduw van de ambulance deur.

Ik stond aan de grond genageld. Mijn hartslag sloeg een slag over en mijn ademhaling die ik net nog diep zijn werk had laten doen door de frisse herfstlucht op te zuigen stagneerde. De dag die ik met een heerlijk gevoel van ik kan de wereld aan was begonnen, is als slag bij heldere hemel verdwenen. Ik ken deze man niet eens. Aan de overkant van de stoep zie ik een gordijn voorzichtig opengaan en de krantenjongen is klaar met zijn vroege ochtendeditie en aan zijn fluiten te horen ook klaar voor wat deze dag verder nog brengen zal. Diep in gedachten verzonken loop ik richting de voordeur en hoor het grind onder mijn voeten knerpen. Wat een rot geluid in deze vroege stilte.

Neerslachtig word ik er van al weken. En ik mag daar niet eens wat van zeggen, want ik  bruis namelijk nog van het leven.

Deze man niet. Hij wordt vandaag de hospice ingebracht in hoop op verlichting naar zijn laatste ademhaling toe en een waardig afscheid. Ik weet ook dat de dood het hele leven met ons mee reist. En deze hospice biedt deze man misschien wel dat sterven veel minder lijden is, ook omdat ze er naast mogen, willen en durven staan , de hele familie. Die familie zal straks net als de vorige familie en die familie's daarvoor intens verdrietig op het grote parkeerterrein voor de voordeur staan in een alleszeggende omhelzing, nadat die zwart glimmende lange auto met open klep heeft stil gestaan , om vervolgens voor altijd langzaam weg te rijden uit hun leven.

Gisteravond toen ik de dag wou afsluiten met een laatste rondje buiten met de hond, liep ik langs de open hospice ramen. Ook toen lag er een man. Te wachten. De sterren in een fonkelend contrast met de maan gaf een prachtige ademloze schittering. Hij zag het zelfde als ik .

 

 

donderdag 8 november 2012

Laptop aantrekkingskracht

Vandaag, echt vandaag sprong ik gelijk met alarmfase 1 wat wekkers van de jongens betreft uit mijn bed. Jumpte onder de douche , knalde de ramen open, maakte bank kijkende tv ontbijtjes en liet de hond uit. Ik liep op schema!
Daarna ren ik met de stofzuiger van boven naar beneden om de stofvlokken van een week die alle kanten opwaaien als er een deur open of dicht gaat ter zak te zuigen.
Pak ik een emmer sop , zeem de ramen, schuur de badkamer en sorteer de kledingkasten. Maak ik de tuin op herfst orde. En mijn auto waar het mos op het cabriodak groeit om nog maar te zwijgen over het slootwater tussen de versnellingspook vanwege een iets overenthousiaste hond, zet ik ook vandaag met spoed onder de hoge drukreiniger! Zorg ik dat de boodschappen in huis zijn en verf ik nog snel even een stukje zolderkamer! Een opgeruimd fris en fruitig huis, maakt mijn hoofd en lichaam immers rustig! Dit is alles is niet alleen wat ik dacht, dit moest!

Totdat ik deze aantrekkelijke trut laptop zie staan en denk, nee Jo, doe het niet! Laat het internet het internet! Alleen klikken op een radio station en stoffelijk bewegen boven het zuigende geluid van de stofzuiger uit! Beetje lachen om Edwin Evers die al bijna het weekend aan het inluiden is, en zo’n gereed weekend als je in je hoofd hebt qua alles is lekker gereed en schoon en de laatste was draait is dan een complete overwinning!
Mislukt!

Ik check even mijn mail, heel even maar, kijk ook  vol automatisch op facebook, niks bijzonders, maar even zien of het wakkere eiland nog wat te melden heeft. Lees op Nu.nl alles over de laatste ontwikkelingen in de wereld en kijk wat stukjes uitzending gemist. Lig dubbel om de laatste tweets van sommige hilarische twitteraars en ik surf naar wat laatst geschreven blogs op allerlei soorten sites die ik eigenlijk altijd wil over slaan, omdat ik daar besmet word met het schrijfvirus en al van te voren weet dat de stekker van de stofzuiger in het contact blijft zitten om de rest van de dag een stil leven te lijden tussen de vlokken en het verwarde in mijn hoofd, wat ik met alarmfase 1 van de wekkers écht had ontward!




 

woensdag 7 november 2012

Hengelen


Ik heb het verpest. Zijn leven totaal verwoest. Écht!  En hij weet niet of dit ooit nog goed komt.

Zijn vishengel staat buiten onder het afdak een stil leven te lijden. Terwijl hij ook lijdt. En wel onder het feit dat ik hem heb verboden te gaan vissen. En nu niet omdat ik het sowieso zielig vindt dat er vissen worden gevangen die het idee hebben een worm te kunnen verorberen om vervolgens met een haak in je bek te worden bewonderd terwijl je schubben op springen staan en dan zonder enig allure te worden terug gegooid.

En nee , het gaat er ook niet om dat hij nog nooit heeft gevist op de ene keer van lang geleden na dan, waarbij een kruising tussen baars en snoek met een haakje in zijn bek lag te spartelen op het gras en mams werd aangekrijst om het beestje uit zijn lijden te verlossen want hij voelde zo eng glad, maar dus ook nog eens niet weet hoe een hengel werkt. Nog nooit een worm van dichtbij heeft gezien, laat staan vast gepakt en ‘m dan ook nog eens eigenhandig aan een haakje te rijgen, terwijl hij al gilt bij het zien van een pissebed op afstand. Nee, het gaat er mij om dat dit dorp groot genoeg is, met heel veel vis gevulde sloten en watertjes. Een haven dat niet alleen krioelt van de karpers maar ook schoenen, fietsen en wrakhout. Voor de deur een waterpartij waar de voorntjes je  ’s morgens vroeg nog net niet begroeten maar zich wel laten zien, en dan moet dat vandaag perse heel veel kilometers verderop in een ander dorp gaan vissen, niet precies uit te leggen waar , maar wel dat het de place to be onder de vissers zou zijn! Omdat je hier toch nooit maar dan ook nooit wat vangt! Maar laat maar zegt hij, ik ga me vandaag wel  weer gewoon dood vervelen, want zijn vervelende mams die het wéér eens onzin vindt begrijpt het toch niet.
Misschien is hij inderdaad wel al oud en wijs genoeg, en hengelt hij graag tussen de vissen, en het groter worden,  maar ik heb ze nog zo graag in het zicht rond me heen dobberen!







maandag 5 november 2012

Gewoon weer zo'n onverwacht mooi mensen momentje


Hij hangt zijn theezakje in het gekookte water. Hij ziet dat ik naar hem kijk, en knipoogt.
Zijn haar hangt sluik langs zijn gezicht en heeft zich duidelijk al vijf dagen niet geschoren, ik voel een kleur op mijn wangen komen, maar vraag me tegelijkertijd af wat hij komt doen hier.
Zijn arm rekt uit naar een foldertje op tafel, en kiest het zelfde als ik. Het artikel wat ik lees gaat over langdurige relaties en de houdbaarheid daarvan. Inhoudelijk.

Mijn ogen gaan snel langs de licht grijs gedrukte letters, maar kijk bij bijna iedere zin even naar hem. Hij intrigeert me meer dan de vijf hoe hou je ‘t vol tips.  Het theezakje hangt nog steeds in zijn glas. Ik sein glimlachend en hij begrijpt wat ik bedoel. Communiceren lees ik. Vooral communiceren is goed net zoals de balans vinden in het elkaar los laten op zijn tijd en weer vast houden. Tip vijf is seks . Seks gaat er een beetje vanaf na lange tijd samen vertellen de licht grijze letters. Hij is ook behoorlijk grijs zie ik. Nieuwsgierigheid in en naar elkaar kan verdwijnen lees ik verder terwijl het juist van groot belang is om de interesse vanaf de eerste ontmoeting in elkaar te blijven delen.
Hij breekt een stukje van zijn koekje. Hij glimlacht terwijl hij het foldertje achteloos dubbel vouwt en in zijn binnenzak steekt. Het valt me op dat hij regelmatig naar buiten kijkt, het volle parkeerterrein afgaat met zijn ogen en dan een blik op zijn horloge werpt. Hij zit ietwat gespannen op de bank naast het raam en zijn linkerbeen wiebelt stelselmatig heen en weer. Hij kijkt de gehele foyer nog een keer rond en ineens veert hij op. Gaat staan en zwaait . Knoopt al lopende zijn jasje dicht en wrijft zijn haar iets gladder naar achter.  Ik volg hem met mijn ogen. Bij de pilaar blijft hij staan.  Haar schoenen zijn van donker rood suède en haar schoudertas verraadt haar stijl. Ze glimlacht verlegen en kijkt hem onderzoekend aan. Hij geeft haar een hand, kijkt naar haar en brengt haar hand naar zijn mond waar hij voorzichtig een kus op drukt. Ik zie hem iets vragen en wijst haar naar zijn plekje op de bank bij het raam.  Ze knikt naar me en ik lach bemoedigend terug als ze mij passeert.  Achter hem in de rij hoor ik hem een koffie verkeerd bestellen. Hij draait om en voor hij weer naar zijn plekje wil lopen vraagt hij, kom ik echt zo ongemakkelijk over? Nee hoor, zeg ik, u doet het voortreffelijk. Eerste keer weer zegt hij , met een vrouw na vijf jaar. En dat na 27 jaar huwelijk! Rouw heeft plaats gemaakt voor een beetje hoop op nieuw geluk, of noem het warmte in mijn leven.

Dat foldertje in uw binnenzak hoeft u niet mee te nemen, zeg ik licht van stuk gebracht. Toon interesse is tip 1 zoals u hebt kunnen lezen. De rest wat volgt had u dus zelf kunnen schrijven!   

 

 

 

donderdag 1 november 2012

Schrijven?

Ik dacht vanmorgen vroeg, heel vroeg, na dat ik weer eens niet kon slapen vanwege de zwevende woorden in mijn hoofd, ik doe t ! Ik kruip achter m’n laptop en tik.
Ik tik die zwevende woorden in een lijn met wat punten en komma’s er tussen. En zie wel wat er uit komt.
Binnen twintig minuten realiseer ik me dat er een verhaallijn ontstaat waar ik graag mee verder zou willen maar blokkeer, omdat mijn hersenen mij vertellen dat ik raar bezig zou zijn.
Raar in de zin van dat als het niet over oudjes en de normale dingen in het leven gaat, ik al heel snel neig naar die andere gewaagde pure richting.
Enorme fantasie en misschien wel een stukje werkelijkheid. Misschien wel meer werkelijkheid dan ik toe wil geven. Maar is het niet zo dat we allemaal wel eens wat denken? En niet dat ik het dan zou willen, maar in mijn geval zit het dus blijkbaar in mijn hoofd en moet het er uit.

Ik schrijf nu eenmaal graag. Maar durven schrijven is weer heel wat anders! Zo blijkt. En als je schrijft wil je gelezen worden. En soms toch ook weer niet.

Deel het dan ook niet op facebook of twitter zal je denken, maar dat zijn vaak de verhaaltjes die er nog mee door kunnen, alhoewel ik best weleens een inbox berichtje krijg met commentaar zowel positief als negatief. Een reactie of mening plaatsen onder een "net" of ontroerend blog is makkelijk , maar een reactie onder één die wat seksueel getint is, wordt moeilijker. Daar ben ik inmiddels al lang achter. Schrijven over ons gezin is ook zo’n punt, want maak ik ze niet altijd net iets te belachelijk of denken ze nu niet te slecht over mijn verschillende karaktertjes hier in huis. En dan wordt ik nog door sommige mensen aangesproken in de plaatselijke supermarkt. Of ik toch wel weet dat dit een dorp is!? Kritiek daar kan ik wat mee, maar of ik er ook daadwerkelijk wat mee wil doen is aan mij! Er zijn ook mensen die vragen wie ik met een bepaald verhaal bedoel of over wie ik het in godsnaam heb! Dat is het risico die ik al neem hier in het dorp enkel en alleen omdat ik graag met woorden speel en eigenlijk mijn gevoelens , fantasie, gedachten of belevenissen op papier zet . Maar in alles wat ik tik kan iemand zichzelf misschien wel herkennen. Wij mensen verschillen heel diep van binnen namelijk niet zo veel van elkaar! En heel toevallig tikte ik vanmorgen vroeg dus een paar zinnen die tot mijn verbazing al begonnen met een nogal naakte versie. En niet verkapt. Gewoon gelijk tot de kern in lengtes van woorden en niets overlatend aan verbeelding.

Ik sloeg ‘m op. Las hem zelf nog een keer. En dacht …. Zucht …. Delete !

Klikte op uitzending gemist en keek naar "Waar is de mol" van drie dagen geleden. Heleen van Royen... Heerlijk als je durft zoals zij!!! Tikkeltje dwaas, sex, bijzonder prachtig mooi en 'hart' voor het leven, en ze speelt met rakende gedurfde woorden tot in het diepst!