Goedemorgen dokter, zou u eens op m’n schildklier willen
prikken?
Ik moet bijna wél zo’n traag werkend ding hebben zeg ik er nog achteraan.
Hij klonk overtuigend tijdens spreekuur dat er niets mis was met m’n schild. Ja wel met mijn eigen schild. Dat ontkende hij niet. Ik zat verkeerd in de grafiek wat m’n BMI betreft. Of ik op wil letten! Opletten?? Waarop?
Ik groei dicht van water hoorde ik mezelf nog zeggen en herhalen met de deur al in mijn handen. Maar goed het is het ergste van de wereld niet natuurlijk. Het is alleen altijd nog beter een ander of iets de schuld te geven van je eigen tekortkoming. En het valt tenslotte niet mee als je een steunkous aan moet trekken bij iemand van 90 jaar waar bij je kop paars aanloopt vanwege zuurstof gebrek door een overdaad aan vet wat nauwelijks tot niet in je te strakke broek opgepropt zit.
Elke week neem ik het me voor.
Elke maandag start ik met een ‘even om in de feeling te komen dieet. ‘
Dan begin ik opgetogen aan twee lepels pindakaas wat al bijna niet van de lepel te krijgen is laat staan van mijn gebit.
Maar dankzij de uitgeperste grapefruit laat dat smeuïge goedje los. Met een bijkomstigheid alsof het glazuur ook bijna van m’n tanden weekt. Maar het begin is er.
En het is het waard. Want halverwege de ochtend drijft mijn vocht bijna uit mijn schoenen.
Een verademing. Eind van de middag als de dieetverantwoorde pannetjes staan te koken prik ik onverantwoord steeds een vork in het verkeerde pannetje. En slurp ik het vet langs mijn kin naar binnen.
Als je trek hebt smaakt zelfs gesmolten boter als delicatesse.
Ik herpak dan mezelf door naar de kast te draaien. Die bezit een spiegel. De zichtbare zadeltassen helpen mij door een barrière van hap gare kale boontjes heen. Niets toegevoegd.
Trots ruim ik af en neem me voor in plaats van een candy crush episode vrij te spelen los te gaan op de crosstrainer. Minstens een uur. Vond ik ‘vroeger’ ook zo lekker, eerder te kort zelfs.
En zeker nadat ik alle updates voorbij heb zien komen van bootcampers, spinners, en hardlopers. Tssss uitslovers denk ik dan.En natuurlijk moet er dan zo'n slank ding ook nog 's zo nodig aan een detox kuur. En herbalife shakejes. Want anders ? Anders redden ze het waarschijnlijk niet. Kost nogal wat discipline en een knop omdraaien. Zo'n shakeje alleen is niet genoeg hoor mutsje denk ik dan hardop in m'n onuitstaanbare te kort aan calorieën bui.
Nog trotser zit ik dan net als gisteravond op de bank. Alles al naar bed en de stilte overheerst. Alle irritant krakende smakkende kaken van chips en krakelingen met suiker zijn weg. Ik heb de eerst dag volbracht. Totdat RTL late night begint. Dan verorber ik in een mum van tijd toastjes met vette krabsalade. Prop een half aangebroken zak chips en blokjes oude kaas naar binnen. Neem nog een handje Engels drop en sluit af met een beetje koude pasta salade met extra maggi.
Als Humberto in beeld komt raken duidelijk mijn smaakpapillen wakker. Dat krijgt mijn schildklier gewoon niet aan gewerkt. Het ligt aan hem. Het moet wel. En anders nog maar 's een keer langs de dokter. Misschien dat hij kan prikken op mijn psychologische schild.
Ik moet bijna wél zo’n traag werkend ding hebben zeg ik er nog achteraan.
Hij klonk overtuigend tijdens spreekuur dat er niets mis was met m’n schild. Ja wel met mijn eigen schild. Dat ontkende hij niet. Ik zat verkeerd in de grafiek wat m’n BMI betreft. Of ik op wil letten! Opletten?? Waarop?
Ik groei dicht van water hoorde ik mezelf nog zeggen en herhalen met de deur al in mijn handen. Maar goed het is het ergste van de wereld niet natuurlijk. Het is alleen altijd nog beter een ander of iets de schuld te geven van je eigen tekortkoming. En het valt tenslotte niet mee als je een steunkous aan moet trekken bij iemand van 90 jaar waar bij je kop paars aanloopt vanwege zuurstof gebrek door een overdaad aan vet wat nauwelijks tot niet in je te strakke broek opgepropt zit.
Elke week neem ik het me voor.
Elke maandag start ik met een ‘even om in de feeling te komen dieet. ‘
Dan begin ik opgetogen aan twee lepels pindakaas wat al bijna niet van de lepel te krijgen is laat staan van mijn gebit.
Maar dankzij de uitgeperste grapefruit laat dat smeuïge goedje los. Met een bijkomstigheid alsof het glazuur ook bijna van m’n tanden weekt. Maar het begin is er.
En het is het waard. Want halverwege de ochtend drijft mijn vocht bijna uit mijn schoenen.
Een verademing. Eind van de middag als de dieetverantwoorde pannetjes staan te koken prik ik onverantwoord steeds een vork in het verkeerde pannetje. En slurp ik het vet langs mijn kin naar binnen.
Als je trek hebt smaakt zelfs gesmolten boter als delicatesse.
Ik herpak dan mezelf door naar de kast te draaien. Die bezit een spiegel. De zichtbare zadeltassen helpen mij door een barrière van hap gare kale boontjes heen. Niets toegevoegd.
Trots ruim ik af en neem me voor in plaats van een candy crush episode vrij te spelen los te gaan op de crosstrainer. Minstens een uur. Vond ik ‘vroeger’ ook zo lekker, eerder te kort zelfs.
En zeker nadat ik alle updates voorbij heb zien komen van bootcampers, spinners, en hardlopers. Tssss uitslovers denk ik dan.En natuurlijk moet er dan zo'n slank ding ook nog 's zo nodig aan een detox kuur. En herbalife shakejes. Want anders ? Anders redden ze het waarschijnlijk niet. Kost nogal wat discipline en een knop omdraaien. Zo'n shakeje alleen is niet genoeg hoor mutsje denk ik dan hardop in m'n onuitstaanbare te kort aan calorieën bui.
Nog trotser zit ik dan net als gisteravond op de bank. Alles al naar bed en de stilte overheerst. Alle irritant krakende smakkende kaken van chips en krakelingen met suiker zijn weg. Ik heb de eerst dag volbracht. Totdat RTL late night begint. Dan verorber ik in een mum van tijd toastjes met vette krabsalade. Prop een half aangebroken zak chips en blokjes oude kaas naar binnen. Neem nog een handje Engels drop en sluit af met een beetje koude pasta salade met extra maggi.
Als Humberto in beeld komt raken duidelijk mijn smaakpapillen wakker. Dat krijgt mijn schildklier gewoon niet aan gewerkt. Het ligt aan hem. Het moet wel. En anders nog maar 's een keer langs de dokter. Misschien dat hij kan prikken op mijn psychologische schild.
