Vakantie buiten alle zinnen ... 4e en laatste deel

Als ik de laatste dag de koffer zie staan, schrik ik. Mijn drie zwarte jurkjes liggen bovenop. Ik weet het zeker. Maar manlief die blij is dat hij ‘m dicht heeft gekregen met cijferslot en al weigert hem te openen. Hij staat al veilig in het speciale daarvoor bestemde klaar voor vertrek halletje vanwege vroeg uit checken kamer, maar nog wel een dagje resort verblijf.  Ik zet het bijna op een gillen. Hij weet namelijk dat zwart niet bovenop mag. Zwart is negatief. En we moeten verdorie nog met dat akelige vliegtuig mee. Dat is naar mijn dwangneurotische idee de goden verzoeken. Ik eis de koffer open anders wordt het een zeer zwaar laatste dagje. Manlief draait bijna met licht geweld en inhoudende frustratie qua onzinnigheid van de eeuw de cijfercode. Ik zucht van zinnige opluchting. Ik leg drie gele zwembroekjes op mijn zwarte jurkjes. Gered. En nu draai ik de slot code.

Zou de lifeguard bij het zwembad ook een code hebben vraag ik me af, hij draagt namelijk al acht dagen een gele broek en een knal rood shirt. De code van de zin in zijn beroep is dat hij twaalf uur per dag op zijn fluitje blaast bij de drie zwembad glijbanen. Hij is heel streng en ook zijn uiterlijk is nors. Zijn kuiten daarentegen zijn soepel en glimmend.

Als m’n Bing deze laatste dag in gesprek raakt met de moeder van de meisjes met de Dora zwemvleugeltjes, zet ze haar zonnehoed even af. Hij met zijn kroeskrullende kleine meisje op z’n arm lacht verleidelijk en kijkt haar net iets te lang aan. Zij lacht ontspannen terug. Is dit de zin van vakantie? Moesten zij dit allebei over de grens waar lucht en wolken voor nodig waren trotseren om nog meer zin in leven te krijgen. Of in hun geval opnieuw zin in leven. Ik draai me op m’n buik en laat m'n duidelijk leiding nemende soort van Bing met een gerust hart met rust.  Tussen de palmbomen  door zie ik m’n jonge verslaggever aan komen. Even stopt hij, maakt een move en praat door zijn microfoon. Ik glimlach. Hij is licht autistisch met een lichte verstandelijke beperking. Ineens valt mijn blik op onze regenboogbal. Ik roep in een opwelling zijn naam. Dave. Ik heb zijn zusje het horen roepen, dus ga er vanuit dat hij zo heet. Dave kijkt op en ziet me. Loopt achteruit en weer terug. Druk gebarend en verslaggevend. Ik reik hem de bal van een afstandje. Dave doet vier stappen vooruit en anderhalf terug. Als hij dicht genoeg bij me is, vraag ik of hij de bal misschien wil hebben. Hij duwt de microfoon naar m’n mond en ik herhaal als een inval verslaggeefster voor de tweede keer of hij de bal wil hebben omdat wij straks vertrekken. ‘Jammer’, is al wat Dave zegt.  En hij zet het op een rennen met de bal onder zijn arm naar zijn familie toe, waar hij druk pratend in mijn richting wijst. Zijn bril met zwart montuur van Ray ban maakt hem net dat beetje extra Dave. 
Twee uur voor vertrek kijk ik nog eens goed rond. Al deze acht dagen met al die zelfde mensen die het resort maken tot een oase van één van mijn beste vakanties tot nu toe,  heb ik bewonderd. Bewonderd voor het kei harde werken wat zij doen, om het mij en alle andere vakantievierders naar hun zin te maken. Elke nieuwe goedemorgen uit de mond van het animatie meisje uit Moldavië die acht maanden lang haar familie achter laat voor dat kleine beetje verdienste , liet me de zin van vakantie niet zin, maar de zin van en om voor te leven. 
Acht dagen de zelfde gezichten achter de bar en al deze dagen dezelfde kamermeisjes. Dezelfde trap naar beneden waar die lieve turkse man de pad elke morgen watervrij maakte van het nachtelijke tuinsproeien. Ik ga daar van houden op mijn manier. Daar krijg ik iets vertrouwds mee. En als dan zo’n laatste dag is aangebroken en ik het enorm naar mijn zin heb omdat mijn gedwongen vakantiedagdelen eindelijk op zijn, word ik weemoedig.  Ik denk dan gelijk wat heeft vakantie voor zin. Op vakantie gaan is zo ongeveer alles achter laten waar ik van hou, en terug is alles achter laten waar ik net wat mee ben begonnen.
Waar ik onbewust in levens ben gestapt. Stiekem en van een afstand. Maar net dichtbij genoeg.
En net als ik op wil staan en weg wil wandelen uit mijn vakantie oase. Komt m’n verslaggever. Zijn koptelefoon stijf op z’n oren geklemd, z'n microfoon tegen zijn druk bewegende lippen. Ik blijf staan en kijk hem net niet aan. Hij komt dichterbij. Nog een stapje dichterbij. Hij laat zijn microfoon zakken en vraagt, “ heb je whapp?”  Ik ben verbaasd en geef hem het whapp nummer van dochterlief, want ik heb geen whapp. Hij zwaait bij de vertrekhal met zijn microfoon en draait om. Verslaggevend. Manlief trekt de koffer. Met cijfercode en zwart onder geel.

Gisteren hebben wij een spreekbericht ontvangen. Met de vraag of we veilig waren geland.

Groetjes Dave. 'cut'.

Dave bleef nog zeker twee weken daar. Hij had zin in vakantie!

 

 

Vakantie buiten alle zinnen ... Deel 3

Op de pier loopt hij wild heen en weer. Ook zijn stappen zijn systematisch en geteld. Op zijn hoofd en oren staat een dure koptelefoon. Een echte beats. In zijn hand heeft hij een nep microfoon die hij steeds naar zijn mond brengt. Aan zijn gebaren te zien maakt hij een verslag. Hij doet dit zo echt dat het is alsof hij midden in een oorlogsgebied  staat en met gevaar voor eigen leven verslag uitbrengt voor CNN.  Ik zet mijn zonnebril af en loop langs hem heen. Zijn leeftijd is moeilijk te schatten maar ouder als zeventien is hij niet.Hij kijkt me net niet aan en draait zijn hoofd recht vooruit. Negeert me, terwijl hij een gebaar met zijn handen maakt en roept ’cut ’.

Bij de tafel vol watermeloenen staat een vrouw. Haar twee blonde dochtertjes met Dora zwemvleugeltjes om hun armpjes jammeren dat ze liever een snoepje willen. De vrouw probeert gelukkig te kijken en waarschijnlijk te zijn. Ze probeert zo vrolijk mogelijk te doen, maar ik zie gewoon dat ze dat niet echt is. Haar ogen staan neerslachtig onder haar grote zonnehoed. Aan haar ketting om haar gebruinde nek hangt een foto medaillonnetje. Als ik dichterbij kom zie ik dat ze hem op haar hart draagt. Ik leg de watermeloen terug en stap vanuit de schaduw cirkel in de zonovergoten wereld.

Als ik die late middag aan tafel een man passeer voel ik zijn ogen op mijn billen prikken. En ik draai om. Hij schrikt. Haalt schuldig zijn schouders op en tovert een glimlach. Ik lach voorzichtig terug. Een soort Bing van GTST. En al kijk ik bijna nooit naar die serie ik hou niet van Bing. Het kleine meisje voor hem aan tafel wrijft haar lange kroeshaartjes uit haar lieve gezichtje. Als ik voor de tweede keer m’n bordje wil gaan vullen, vlechten twee getinte sterke handen het kroes haar van het meisje. Dit doet hij zo geroutineerd dat ik even blijf staan. Hij straalt hierbij zoveel genegenheid uit dat ik er warm van wordt. Kleine dunne sliertjes haar maakt hij tot een verweven kunstwerkje. Ik zou een gesprekje aan willen gaan. Hij fascineert me en maakt me nieuwsgierig. Maar een beetje raar om bij een soort van wildvreemde Bing aan tafel te gaan zitten en m’n eigen kroost in verbazing achter te laten, dus loop ik met moeite door.
Hij loopt achter me aan en in mijn nek hoor ik in gebrekkig Nederlands 'Goede avond ' fluisteren.  Zonder echt te hoeven zien wie mij dat wenst antwoord ik 'goede avond' terug. Bij de witte rijst maakt hij zijn grote hand los van het kleine handje die de zijne omklemd. En voor de tweede keer vraag ik me die dag af waar in dit geval niet de papa maar de mama is.
Mijn verslaggever van die morgen met nep microfoon danst niet veel later in zijn eigen wereld. Los van alle drukte en warmte om hem heen. In zijn wereldje is hij duidelijk gelukkig. En glimlach ik voorzichtig naar ‘m. Hij schrikt van ons oog contact en maakt zich uit de voeten. Druk verslaggevend van het gebeuren.

De zin van vakantie deze dagen is  voor mij nog steeds een raadsel als ik langzaam verdwaal in de mensen om me heen. En doordat ik de rustigste vakantie beleef aller tijden laat ik me kopje ondergaan in het bestaan van hen die mij onbewust aantrekken.  En net als ik verder wil lezen in het tijdschrift de Linda , over een artikel waar de dood van een vriend en zijn urgente verlangen terug naar hem en de tijd van toen en hun onvergetelijke vakantie samen nogal meeslepend is, glijdt mijn soort van Bing van de glijbaan en voel ik de water spetters op m’n wangen.

 

Vakantie buiten alle zinnen .... Deel 2

De zin op het vliegveld bleef hangen in mijn hoofd toen ik haar zag lopen. Het was de diep doordringende zin die hij nogal iets geïrriteerd hardop uitsprak. Ver achter haar man en twee kinderen liep ze aan. Tenminste het jongetje, ik denk hun zoontje , hield haar nauwlettend in de gaten en liep ongeveer zestien stappen voor haar , wat de afstand naar zijn vader toe toch net wat dichterbij maakte. Zij had de paspoorten. Zij had ook moeite met lopen. Haar benen konden na enige stappen observatie niet krom. Haar stapjes waren klein maar haar lach was breed. Haar zonnebril stond al op haar hoofd. Niet veel later zaten zij schuin achter mij in de lucht. Waar haar man, zittend aan het gangpad een vluchtgesprek aan ging met een blonde spring in het veld. Er zat alleen een gangpad tussen. Zij met moeilijke benen keek door het raampje de wolken in.

Op het resort aangekomen , begon mijn oase van rust. Overzichtelijk en alles binnen handbereik en zicht. Ik heb ze los gelaten. Hier kon niks gebeuren dan enkel puur genieten van manlief en onze vijf pubers. Alsof ik in een paradijselijk gevangenschap in vrijheid verbleef waar alle mensen van verschillende culturen het zelfde zijn en een zelfde doel hebben. Ik voelde me zo vrij in de zin van schroom dat ik zelfs mijn teen nagels heb gelakt. Voor het eerst. Ik ben daar het type vrouw niet naar. Maar kon het azuurblauwe kleurtje niet negeren. Tien tenen in gelijkheid met de golfjes van de middellandse zee. Mijn lach is niet van mijn gezicht geweest. Druppeltjes van de goddelijke hitte hingen aan mijn lippen. Spiegels heb ik vermeden. Ik voelde me vrij. Met mijn haar in een witte zakdoek geknoopt liep ik , volgens dochterlief als de ultra verkeerde versie van Marilyn Monroe lichtelijk voor schut, maar paradeerde ik in alle zelfverzekerdheid bewust van mijn te kleine bikinibroekje door alle minuten en delen van de dagen heen. Op sommige uren van de middag leek de zee zelfs alleen van ons. We hadden ‘het’ kunnen doen hoor, manlief en ik,  daar in het water ver turend van ons af. Staand op de scheidingslijn van de boeien met af en toe een golf zout zee water als verkwikking tegen m'n kin. Met het dikke touw voelend tussen mijn tenen voor het evenwicht in durf te leven.  Maar het werd tijd de kant terug te vinden en ijsblokjes te vragen met een schijfje citroen in de cola.  En om met een wit wijntje en biertje aan de rand van het zwembad bij de palmboom te gaan zitten. De zin van betekenis door het ontbreken van pittoreske straatjes waar ik anders uren door heen zou kunnen dolen en een lege camera is dat ik me vanaf dat moment heb  laten verdwalen in mensen.  Ze hebben me mee gesleept zonder dat ze er erg in hebben gehad. En toen ik als eerste werd aangetrokken door hem , die ik zag op de pier , waar je zo heerlijk hoog vanaf kon springen begon mijn dwaaltocht …..

Vakantie buiten alle zinnen .... Deel 1

Ik tel de dagen af in twee delen. Dat gaat sneller. Of dat lijkt sneller te gaan. En dan heb ik het over onze vakantie dagen. Vakantie naar en in Turkije dit jaar.

Van tevoren als we nog thuis zijn begin ik al met tellen. Eerste dagdeel duurt tot twee uur in de middag en de rest van de dag is het tweede deel. Abnormaal weer natuurlijk!  Maar mij moet je niet al te ver van de watertoren plaatsen. Ik kan namelijk niet lang van huis. En dat niet alleen. Want daarbij komt ook nog eens dat ik hier thuis al koppen tel tot in den treuren laat staan tot duizenden kilometers over de grens waar ze taal nog bestemming spreken. Ik tuur en focus iedere minuut van de dag naar vier blonde kopjes , gekleurde zwembroeken en een ieniemienie bikini. Twee meter uit mijn richting en ik schiet in stresspositie. En dat gemengd met m’n viervoeter verlating schuldgevoel en je kan me op vegen.  

Twee jaar geleden niet hoor, toen had ik er zin in. Wat nou veertien dagen Spanje te lang? Wat nou heimwee? En welke watertoren??  Nee, toen zag ik me voor vertrek al weer helemaal zitten aan het Spaanse ontbijtje bij ons vertrouwde bakkertje om de hoek. Voelde in m’n benen al het Spaanse leven weer op gang komen en kon de geur van zand zee citroen en sandelhout al op 600 km afstand ruiken. Maar nog voor we toen de laatste koffer uit de auto hadden , vielen de eerste regendruppels en de laatste was dag elf nog niet gevallen. We zijn met ons luchtbed over de Spaanse modder naar de auto gedreven en hebben niet meer achterom gekeken. Ik was vast besloten. We slaan een jaar over. Maar dat werd een wintersport en skiede ik tegen alle i love sneeuwvlokken in, ( not )  achter elk kind aan om als eerste de lift te bereiken voor er eentje per ongeluk eerder dan ik de piste op  kon verdwijnen.

Ik heb toen zelfs in drie delen de dagen af geteld. Dus hoe of wat er in godsnaam gebeurt moet zijn vier maanden geleden toen ik heb ingestemd om voor het eerst met z’n allen te gaan vliegen naar voor mij het hele en net iets te verre Turkije? Geen idee ! Ik hou van pittoreske straatjes, van kleine restaurantjes met eigen gemaakte zure mayonaise, van lange lege stranden met een verdwaalde gitarist op een afgebroken houten steigertje, van kleine souvenirs winkeltjes met schelpenkettinkjes, van kleine marktjes met geurende zeepjes.  Waarschijnlijk had ik geen keus. Manlief en de rest van ons gezin hebben mij geen keus gegeven. Gedwongen heb ik de koffers gepakt vorige week. En steeds gedacht,  “wat heeft het voor zin om op vakantie te gaan? “  “Wat heeft vakantie voor betekenis  ”? Rust? Ja, in mijn achtertuin met een boek ! En met alles veilig om me heen in een vertrouwde straal van twee meter. Wie gaat er nu tig hoog en gevaarlijk ver vliegen om in een gloeiende hitte van een glijbaan te glijden? Onzinnig denken kan ik , dat weet ik.  Maar ik ben er in Turkije achter gekomen wat de zin van de vakantie voor mij is. Tenminste deze vakantie! Want wat eerst zo buiten zinnig onzinnig leek, heeft enorm veel zin gekregen.

En dat begon al een beetje met het inpakken van de koffers. Ééntje om precies te zijn. Dochterlief met vriendje een koffer, en wij met z’n vijfjes in één koffertje. Want wat heeft het voor zin om veel mee te nemen?

En op Schiphol begon de andere zin ….