Zwart Wit

Een jongetje tekent met stoepkrijt. Grote witte vlakken worden wit.

Vindt je wit mooi, vraag ik als ik hem passeer.

Nou zegt hij, ik hou van wit. Met dammen neem ik ook altijd de witte stenen, als ik dan met één steen twee zwarte moet slaan sla ik liever over. Ik heb ook een knuffel, maar ik knuffel er nooit mee. Het is een zebra. En die staat nu hoog op de kast in mijn slaapkamer. Eigenlijk kan ik er niet zo goed van slapen, omdat zebra’s zwart wit zijn. Maar ik heb hem van mijn pappa gekregen.
Echte zebra’s staan veilig ver weg achter een hek. En als ik een zebrapad over wil steken moet ik  altijd  over allebei de strepen, want  dat is veilig hebben ze mij verteld. En sommige doen een spelletje dan mag je je voeten of alleen op de witte of op de zwarte vlakken  zetten. Ik hou niet van dat spelletje. Ik loop er veel liever naast. Pappa zou zeggen kom maar , en hij zou mijn hand stevig in de zijne pakken en aan de overkant mijn hand pas loslaten.  We hebben ook twee auto’s. Een zwarte Audi  en een kleine witte Fiat. Die heeft mamma voor pappa gekocht zonder dat hij het weet.. . Hij glimt eng zwart als de zon schijnt. Ik rij altijd mee in de witte. Maar dan moet mama huilen.

Net als de trouwauto van pappa en mamma , die was ook wit. En de jurk die mama toen droeg was heel veel wit. Ik hou van wit. Pappa’s pak was zwart. Dat heb ik gezien op de film. Mamma kijkt daar bijna elke avond naar. Er zijn ook stukjes in de film zwart wit.

Hij pakt drie snoepjes uit een puntzakje vol met zwart witjes. Kijk zegt hij, nu moet ik er twee terug doen. En hij stopt de twee zwarte snoepjes terug. Ik mag ze wel eten als ik twee witte en een zwarte in een keer pak, want dan wint wit. En dat is goed. Maar de zwarte rondjes blijven altijd achter in het puntje.  Pappa zou  de zwarte opeten.
En dat vindt ik stom.  Pappa moest altijd zwart kiezen. Met dat spelletje ook. Zo’n spel waar je dan zwart of wit moet kiezen. Pappa koos zwart en ineens had hij een heleboel geld. En toen ik wakker werd gemaakt zag ik zijn blije rijke gezicht en daarna gelijk zijn nooit meer bewegende zwart glimmende schoenen.  Mamma lacht niet meer. Zijn zwarte schoenen staan voor altijd naast zijn zwarte paraplu.

Wit . Hij had wit moeten kiezen.

Er lagen wel witte bloemen op de lange zwarte auto. En pappa droeg zijn zwarte pak.
Ik vond het diepe gat trouwens ook zwart.
Zijn handje gaat weer in het zakje en hij pakt drie witte zwart witjes.

Kijk zegt hij, wit.  En hij krijt verder.

 

 

 

 

 

!4 februari ....

Weet je wat ik zo mooi vind aan een dag als vandaag, waar alles in het teken staat van de liefde. Dat het voornamelijk draait om stille liefde.

Zo werd ik dus vanmorgen eerst net als elke morgen vijf uur in stilte wakker gekust door mijn vroeg werkende manlief. Om twee uur later opnieuw en minder stil wakker gebruld te worden door een serie wekkers waar het landelijke alarm niks bij is. Gevolgd door een denderend gebonk op trappen in kolonnes van vier richting de douche wat gepaard gaat met duwen , trekken en gillen terwijl  iedereen hier zo zachtjes aan écht wel weet dat er altijd eentje perse als eerste de douche in schiet met de deur stijf op slot vanwege dreigend tijdnood  en niemand zo vroeg aan haar hoofd moet zeiken en zaniken .
Dan duik ik  snel  dieper onder m’n dekbed wetende dat m'n drie jongens zoals elke dag vol onbegrip  mijn slaapkamer zullen binnenstormen met een meest lelijke bombarie aan woorden over de prinses en haar arrogante sterallures . Dat ze daarom ook licht geïrriteerd de inloopkast open gooien waardoor de muur in echo terug bonkt.  Waar dan in die zelfde kast het niet nette abc van voor naar achter wordt opgesomd omdat er te weinig sokken zijn een trui niet is uit gewassen en een broek niet wordt aangetrokken omdat die echt te nerdo is voor woorden.
Voor ik überhaupt zou willen antwoorden vanonder het dikke dons hoor  ik dan al luid en duidelijk brommen dat ik niets hoef te gaan zeggen over hip en dergelijke, want ik ben namelijk zelf alles behalve hip en schijn totaal geen smaak als het op kleding aankomt. Zo blijkt. 

Als dan de ergste storm is gaan liggen en alles,  zonder ook maar één raam te hebben open gezet of in elk geval ook maar iets te hebben gedaan wat ze  ik al vanaf hun tweede jaar heb geprobeerd bij te brengen in het ochtendritueel , naar beneden afzakt zet ik mijnslaapkamer deur op een kier.
En  begroeten ze dibbes de hond  net als iedere morgen alsof ze haar voor het eerst zien. Hoor ik aan het gerommel dat er  van de één op de andere minuut een enorme teambuilding heerst.  Ze pakken de schooltassen in, geven dibbes eten, maken zelf hun boterhammetjes, mixen yoghurt met cruesli , hoor ik keukenkastjes open en dicht slaan, en fluisterd de jongste in het geheim over zijn gebruikelijke speculaasjes als ontbijt, hoor ik nickelodeon geluiden en het opstarten van de pc.
Gillen ze naar boven dat ik de pot gel mee moet nemen en eens beter boodschappen moet doen door een terug kerend melk tekort. Of ik nog van plan ben om er uit te komen, want ze geven wind en regen op en of ik ze naar school wil brengen, de kapper niet moet vergeten te bellen want er loopt er eentje straal voor lul en dat ik er nu eens voor moet zorgen dat er wit brood is tussen de middag! En jam!

Met alle liefde !

Ik loop de trap af en snuif vier verschillende geuren van krachtige axe deo's en een vleugje zoete bloemen. 

Gewoon een dag als alle andere.  En juist daarom voel ik de liefde!

40 jaar zusje .......

40 jaar geleden kreeg ik een zusje. Een zusje met ogen zo donker als fonkelend houtskool en met van die chubby rozige wangen om in te bijten.

Dat bijten heb ik werkelijk ook gedaan na dat dit lieve kleine koddige zusje mij enorm had belaagd met een hondenriem waarvan de striemen na een week nog zichtbaar waren, maar ik de schuld kreeg omdat de tanden in die mollige appelwangetjes er niet om logen en deze net zo makkelijk  liet vol stromen als de volkeraksluizen .

Dit zusje was af en toe een blok aan mijn toen nog jonge been, want het jongensachtige in mij bezat zij totaal niet, en bij iedere sloot die ik oversprong sprong zusje lief er middenin! Dit heeft ze jaren later nog eens dunnetjes over gedaan in de kerkgracht. Totaal overstuur en nog net zo gillend als toen ze klein was kwam ze als een met kroos gedoopte grachten drenkeling hysterisch aangerend.

Als puberzusje hing onze gedeelde slaapkamer vol met Bon Jovi. Gelukkig maar, want sindsdien hoefde ik niet meer steeds onder haar bed te kijken en te roepen dat de kust veilig was. Midden in de nachten daarvoor  ging namelijk het licht ontelbare keren aan en uit omdat  ze weer gillend stijf overeind in bed zat.  Dit was  natuurlijk erg genoeg, maar dat smak geluid wat ze produceerde tijdens elke maaltijd daar zat ik gillend van overeind!   Zusje lief at namelijk niet normaal. Dat kauwde niet op haar eten. Nee, dat eten werd jaren lang zuigend naar binnen gewerkt, terwijl ik tegenover haar aan tafel mocht luisteren en toekijken hoe die chubby  roze  wangen als een soort van vacuüm pomp telkens sneller werden in en uit gezogen. ( misschien  weet Kees of ze daar nu nog “last” van heeft ?  ; )

Doe je grote zus niet altijd na werd er wijselijk meerdere keren herhaald. Maar nee, dat moest en zou ook nog eens een fiets. Want dat bijten is een dingetje. Ik bijt me alleen iets meer vast in het sporten en zusje lief  daarentegen meer dan  goed voor haar is zoals ze zelf zegt, in een berg zout en zoet .  Wat er dan ineens weer afgefietst moet worden. Dan springt dat van tussen de coniferen helemaal in roze tenue inclusief helm op een hybride om vervolgens haar zoveelste aandacht momentje te pakken met een val net buiten de snelweg.   Wat me weer herinnert aan haar val van  een step toen ik Ivanhoe na speelde met pijl en boog.  Dat kon zij beter.  Met als gevolg een halve neusvleugel minder omdat haar chubby roze wangetjes het buisje ontweken. 

Ruzie zoeken konden we als de beste. Slaan , schoppen en haren trekken was heel normaal. Tegen die tijd dat ze meer dan ook oud genoeg was om een theedoek , emmer sop, stofzuiger, boodschappenbriefje en aardappelschilmesje te hanteren zat ze werkelijk waar altijd op de wc. ( dit doet ze nog )

In de tijd van jongens,  verliefdheid en uitgaan heb ik ze meer dan eens moeten  ‘redden’. Ik  was de wijste ,  slimste, knapste, liefste,  sowieso de oudste en ineens had ze een eigen slaapkamer.

En het gekke is dat naarmate mijn kleine zusje , die natuurlijk ook de zus van ons broertje is , ouder werd, met de tijd ook juist méér mijn   ‘grote zus’  is geworden.  Groot in doen, laten, willen, lachen,  kunnen, huilen, mogen, weten, zeggen, praten, helpen, luisteren en zorgen.
Wij zien elkaar elke dag en zo niet wordt er gebeld. Knipper ik een keer teveel met rechts dan vraagt ze om uitleg, buig ik een keer teveel naar links is ze bezorgd. Dat ze ook een lieve mams, echtgenoot en tante en de rest  is hoef ik niet te vertellen, want dat is overduidelijk!  We kunnen vreselijk lachen en slap ouwehoeren.

Verder is ze zo gek als een deur, zit ze op het eerste gezicht nergens mee, of met heel de wereld, neemt geen blad voor de mond, kan ze net als ik beter met mannen overweg dan met vrouwen, is eerlijk, emotioneel, spontaan amicaal  en ad rem, consequent, weet ze meestal alles beter,   kan auto rijden zonder tomtom als de beste   en staat ze vooral voor me klaar als ik ze nodig heb in wat voor vorm dan ook.  Vandaag wordt ze 40 en houdt ze hier zo niet van, en ik eigenlijk ook niet …….  maar wil ik ze gewoon even laten weten dat ik ze niet alleen als mijn lieve zus zie, maar ook als mijn grootste vriendin !

Gewoon al 40 jaar enorm blij dat ze mijn zus is !!  

Ps. .. Als je dit leest Wil door alle  drukte heen vandaag … LY  xxx

 

( en ik schrijf nu eenmaal graag )

 

 

 

I