Zwart Wit

Een jongetje tekent met stoepkrijt. Grote witte vlakken worden wit.

Vindt je wit mooi, vraag ik als ik hem passeer.

Nou zegt hij, ik hou van wit. Met dammen neem ik ook altijd de witte stenen, als ik dan met één steen twee zwarte moet slaan sla ik liever over. Ik heb ook een knuffel, maar ik knuffel er nooit mee. Het is een zebra. En die staat nu hoog op de kast in mijn slaapkamer. Eigenlijk kan ik er niet zo goed van slapen, omdat zebra’s zwart wit zijn. Maar ik heb hem van mijn pappa gekregen.
Echte zebra’s staan veilig ver weg achter een hek. En als ik een zebrapad over wil steken moet ik  altijd  over allebei de strepen, want  dat is veilig hebben ze mij verteld. En sommige doen een spelletje dan mag je je voeten of alleen op de witte of op de zwarte vlakken  zetten. Ik hou niet van dat spelletje. Ik loop er veel liever naast. Pappa zou zeggen kom maar , en hij zou mijn hand stevig in de zijne pakken en aan de overkant mijn hand pas loslaten.  We hebben ook twee auto’s. Een zwarte Audi  en een kleine witte Fiat. Die heeft mamma voor pappa gekocht zonder dat hij het weet.. . Hij glimt eng zwart als de zon schijnt. Ik rij altijd mee in de witte. Maar dan moet mama huilen.

Net als de trouwauto van pappa en mamma , die was ook wit. En de jurk die mama toen droeg was heel veel wit. Ik hou van wit. Pappa’s pak was zwart. Dat heb ik gezien op de film. Mamma kijkt daar bijna elke avond naar. Er zijn ook stukjes in de film zwart wit.

Hij pakt drie snoepjes uit een puntzakje vol met zwart witjes. Kijk zegt hij, nu moet ik er twee terug doen. En hij stopt de twee zwarte snoepjes terug. Ik mag ze wel eten als ik twee witte en een zwarte in een keer pak, want dan wint wit. En dat is goed. Maar de zwarte rondjes blijven altijd achter in het puntje.  Pappa zou  de zwarte opeten.
En dat vindt ik stom.  Pappa moest altijd zwart kiezen. Met dat spelletje ook. Zo’n spel waar je dan zwart of wit moet kiezen. Pappa koos zwart en ineens had hij een heleboel geld. En toen ik wakker werd gemaakt zag ik zijn blije rijke gezicht en daarna gelijk zijn nooit meer bewegende zwart glimmende schoenen.  Mamma lacht niet meer. Zijn zwarte schoenen staan voor altijd naast zijn zwarte paraplu.

Wit . Hij had wit moeten kiezen.

Er lagen wel witte bloemen op de lange zwarte auto. En pappa droeg zijn zwarte pak.
Ik vond het diepe gat trouwens ook zwart.
Zijn handje gaat weer in het zakje en hij pakt drie witte zwart witjes.

Kijk zegt hij, wit.  En hij krijt verder.