Ik tel de dagen af in twee delen. Dat gaat sneller. Of dat
lijkt sneller te gaan. En dan heb ik het over onze vakantie dagen. Vakantie
naar en in Turkije dit jaar.
Van tevoren als we nog thuis zijn begin ik al met tellen. Eerste dagdeel duurt tot
twee uur in de middag en de rest van de dag is het tweede deel. Abnormaal weer
natuurlijk! Maar mij moet je niet al te ver
van de watertoren plaatsen. Ik kan namelijk niet lang van huis. En dat niet
alleen. Want daarbij komt ook nog eens dat ik hier thuis al koppen tel tot in
den treuren laat staan tot duizenden kilometers over de grens waar ze taal nog
bestemming spreken. Ik tuur en focus iedere minuut van de dag naar vier blonde
kopjes , gekleurde zwembroeken en een ieniemienie bikini. Twee meter uit mijn
richting en ik schiet in stresspositie. En dat gemengd met m’n viervoeter verlating
schuldgevoel en je kan me op vegen.
Twee jaar geleden niet hoor, toen had ik er zin in. Wat nou
veertien dagen Spanje te lang? Wat nou heimwee? En welke watertoren?? Nee, toen zag ik me voor vertrek al weer helemaal
zitten aan het Spaanse ontbijtje bij ons vertrouwde bakkertje om de hoek.
Voelde in m’n benen al het Spaanse leven weer op gang komen en kon de geur van
zand zee citroen en sandelhout al op 600 km afstand ruiken. Maar nog voor we
toen de laatste koffer uit de auto hadden , vielen de eerste regendruppels en
de laatste was dag elf nog niet gevallen. We zijn met ons luchtbed over de Spaanse
modder naar de auto gedreven en hebben niet meer achterom gekeken. Ik was vast
besloten. We slaan een jaar over. Maar dat werd een wintersport en skiede ik
tegen alle i love sneeuwvlokken in, ( not ) achter elk kind aan om als eerste de lift te
bereiken voor er eentje per ongeluk eerder dan ik de piste op kon verdwijnen.
Ik heb toen zelfs in drie delen de dagen af geteld. Dus hoe
of wat er in godsnaam gebeurt moet zijn vier maanden geleden toen ik heb
ingestemd om voor het eerst met z’n allen te gaan vliegen naar voor mij het hele en
net iets te verre Turkije? Geen idee ! Ik hou van pittoreske straatjes, van kleine restaurantjes met eigen gemaakte zure mayonaise, van lange lege stranden met een verdwaalde gitarist op een afgebroken houten steigertje, van kleine souvenirs winkeltjes met schelpenkettinkjes, van kleine marktjes met geurende zeepjes. Waarschijnlijk had ik geen keus.
Manlief en de rest van ons gezin hebben mij geen keus gegeven. Gedwongen heb ik
de koffers gepakt vorige week. En steeds gedacht, “wat heeft het voor zin om op vakantie te
gaan? “ “Wat heeft vakantie voor
betekenis ”? Rust? Ja, in mijn achtertuin
met een boek ! En met alles veilig om me heen in een vertrouwde straal van twee
meter. Wie gaat er nu tig hoog en gevaarlijk ver vliegen om in een gloeiende hitte
van een glijbaan te glijden? Onzinnig denken kan ik , dat weet ik. Maar ik ben er in Turkije achter gekomen wat
de zin van de vakantie voor mij is. Tenminste deze vakantie! Want wat eerst zo
buiten zinnig onzinnig leek, heeft enorm veel zin gekregen.
En dat begon al een beetje met het inpakken van de koffers. Ééntje om
precies te zijn. Dochterlief met vriendje een koffer, en wij met z’n vijfjes in
één koffertje. Want wat heeft het voor zin om veel mee te nemen?
En op Schiphol begon de andere zin ….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten