Tante Annie is 82 jaar, klein van stuk en heel mondig. Tante
Annie is ook puur Rotterdamse.
Ze woont zes hoog in het flatgebouw wat al heel haar leven
de etage van haar bestaan is. De frisse lucht die ze vroeg in de morgen
opsnuift als ze de ramen open gooit is gedeeltelijk al over de Maas gestroomd.
Tante Annie kijkt namelijk uit over de skyline van de stad een hemelsbreed
uitzicht wat adembenemend is als de zon zowel op als ondergaat. Aan de andere
kant van haar flat kijkt ze uit over haar favoriete voetbalstadion en juicht
vanuit haar luie stoel bij ieder doelpunt mee. Ze stapte een aantal weken
geleden nog parmantig naar het metrostation, waar ze zittend de medepassagiers
begroet en observeert waarna ze de conclusie trekt dat de wereld zonder smart
Phone en of koptelefoons gezelliger was, om vervolgens op plaats van bestemming
de stad eens flink op haar stads te begroeten en te winkelen, genietend van de
levendige drukte. Van straatmuzikanten tot aan en op een overvol terrasje. Melancholie door het concertgebouw en theater. Vrolijk wordend van de vele kleurrijke affiches. Genietend
van het leven dat leeft!
Maar tante Annie is sinds kort haar zelf niet meer. Haar
korte termijn geheugen raakt vergeetachtig en de dag is te lang of te vroeg
donker. Het enige lichtpuntje en hou vast zijn wij hier in het dorp een aantal
kilometers van haar stad vandaan en waar op zondag de enige nette herrie van
het carillon komt.
"Ooit" zegt ze, "komt er een tijd dat ik mijn paspoort op de
grens van stad naar dorp zal moeten afstempelen, maar ik blijf stads".
Stads in een dorp als dit? Moeilijk …
Zeker met code vijf in je handtas. Als die code namelijk
wordt vastgesteld door een juffrouw van een stadse instantie met medeweten van
toch een soort emigratie gevoel van drukte naar stilte en je dan ook nog eens
te willen plaatsen met alle goede bedoelingen en vakkundig inzicht in het enigste
bejaardencentrum in het dorp, dan heb je net als stadse tante Annie geluk.
Geluk dat ze dan net een kamertje vrij hebben. Tante Annie moet wel snel beslissen want een leeg kamertje
kost natuurlijk heel veel geld. Het is op de gesloten afdeling, je weet wel
waar je met zijn allen in een huiskamer leeft en alleen onder begeleiding "overal" heen mag. Waar de medebewoners wel praten maar niets zeggen. Waar ze je
aankijken maar niets zien. Waar de dag van gister waarschijnlijk net zoals de
dag van morgen is.
Maar dan heeft tante Annie wel het prachtige uitzicht vanuit
haar kamertje op de binnenplaats wat hooguit twintig tegels breed en twintig
tegels lang telt. Lekker vierkant dat wel! Er lopen ook drie kippen. Nou dat valt
toch niet tegen he, tante Annie. Het is misschien geen skyline en het water wat
uit de regenpijp stroomt is natuurlijk niet de Maas. Maar je kunt nu eenmaal
niet alles hebben in dit laatste stukje metro naar het eindstation!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten