Kapot

En dan kom ik geheel onverwachts iemand tegen.

Ik weet dat het er een keertje in zat, mijn gedachten tollen alle kanten op, het liefst wil ik weg kruipen, of net doen of ik haar niet zie. Maar ik kan ze onmogelijk ontwijken. Zij heeft mij al gezien . En ik heb haar gezien.
En wat ik zie laat mijn hart ineen krimpen.

Dat mooie gezicht is zo verschrikkelijk getekend door pijn en verdriet dat ik mezelf totaal verlies in het gevoel van machteloosheid, niet wetende hoe te reageren of wat te zeggen.
Wat vraag ik haar? Wat in godsnaam zeg ik haar?

Ik weet heel goed hoe het voelt, en toch niet. Bij lange na niet. Nog geen twee procent kan ik voelen wat zij voelt. En toch loopt ze hier. Lichamelijk , want met haar hoofd is ze ergens anders, dat straalt er pijnlijk vanaf. Ver weg van hier, onbereikbaar hoog,  bij hem. Ze is de volledige balans  tussen gisteren,  toen ,  nu en werkelijkheid helemaal kwijt. Ze wil het ook niet toe laten.  Ze kan het ook niet toe laten.  Nog lang niet. En dan ineens sta ik voor haar, ze kijkt me aan, maar ziet me nauwelijks.

Ik schrik van haar reactie en mompel iets puur gemeend , maar totaal onzinnig. Jemig wat een harde nietige wereld is het toch denk ik.
Staan we hier zo oneerlijk en verslagen tussen de  borrelnootjes en wasverzachter!

Ze kijkt dwars door me heen, haar ogen staan als een woeste zee die elk moment de dijken kan laten doorbreken. Vanbinnen huil ik al, maar ik wil het niet laten zien. Verdomme zij is degene met het intense verdriet dus vermannen vermannen vermannen  , jemig Jo verman jezelf raast er door me heen.

Ik kan niet blijven staan zonder iets te zeggen, zij wil verder. Zij moet verder.  Ik moet opschieten! Ik moet door de schappen op zoek naar een andere pot verdomde mayonaise. De wachtende rij mensen bij de kassa hebben duidelijk haast en onbegrip. Nietige achterom kijkende blikken. En haar blik van onmacht en oneerlijkheid gemengd met wanhoop van doe iets, maak dat dit afschuwelijke gevoel verdwijnt, snijdt door me heen! Heeft dan verdorie niemand meer enig respect en geduld hier tegenwoordig in dit dorp! Kan ik er wat aan doen dat die rot pot niet is gecodeerd!

En waar ik mezelf niet toe in staat acht gebeurt. Ik pak haar stevig vast en geef haar een kus op haar koude wang. Ze laat me niet los. Ik voel heel haar lijf onder mijn handen beven. Het is nog zo vers, zo rauw!

Ze duwt me weg en zonder ook nog maar iets te zeggen laat ze haar boodschappenkarretje staan en loopt gebroken naar buiten. Haar lange haar danst tegen alles in op haar bruine leren jas , de zon schijnt. Mijn hart klopt in m'n keel en ik staar waterig leeg naar de kapotte pot mayonaise op de harde kille grond.