Schaduw

Ik had het al gezien. Hij week af van de andere jongens.
Toen nog jong en onbevangen. Hij droeg shirts met opdruk, van die grote niets zeggende maar fantasie creërende figuren.
Hij rookte, hij rookte zware shag uit van die blauwe gladde pakjes van Nelle.
Zijn stoere jack met leren elleboog stukken maakte een kraak geluid bij iedere beweging, en hij rook naar wasmiddel.
Op een afgelegen dreef hoorden we het ronken van de auto , zijn mond maakte wolkjes rook.
Zijn verschoten zilverkleurige oorbel, gesleten schoenen onder zijn jeans vol scheuren, ik vond alles aan hem prachtig. Zijn verse tattoo zag hij als kunst .

“Ooit zei hij, maak ik kunst” .

Met zijn arm zwaaiend uit het raampje weg ebbend onder de klanken van zijn R.E.M. verdween hij met de noorderzon.

Onder het oranje licht van de straatlantaarns kwam hij aangelopen na al die jaren. Volwassen en zijn haren langer. Mijn hart stond heel even stil.
Kunstenaar is hij nu en we bespraken ons leven aan een tafeltje in de kroeg . Hij dronk bier, grote glazen gevuld met geel spul . Ik zag hoe zijn lippen iedere keer opnieuw verdwenen in een laagje wit schuim, terwijl ik me bewust werd van zijn warme been tegen de mijne onder het wankele tafeltje. Ik dronk thee en beet in het randje van het plastic bekertje.

Zijn atelier stond vol verf bussen , ezels en kwasten. De zon scheen door het grote raam en liet duizenden streepjes en blokjes in elkaar overvloeien op een lange stenen muur. Op mijn kwetsbaarst hoorde ik mijn eigen ademhaling. Door de houding begon mijn rechter bovenbeen te trillen. Met zijn rug naar me toe zag ik hoe hij mijn lichaam vorm gaf. “Kunst op zijn puurst zei hij”. De stilte werd bevangen door zijn creativiteit. Zijn jeans hing half op zijn billen. Zijn hand bewoog vol overgave over het doek. Mijn gezicht gaf hij de nodige schaduw. Weerspiegeling toen hij over zijn schouder naar me keek.

"Zo zie ik jou, zei hij".
Ik snoof de geur van verf, shag en wasmiddel.
Ander wasmiddel.