Choreografie op zondagavond

Zondagavond.

Het hele spul uit het zicht. En met het hele spul bedoel ik manlief en ons viertal.
En nu niet omdat ik ze dan zat ben, maar omdat we dat van het begin of aan hebben aangewend. Hoe klein of groot ze ook waren of zijn,  Zondagavond 20.00 uur gaat alles naar boven. Gewoon omdat manlief en ik dan ook één avondje in de week lekker kunnen bankhangen , samen! 

Dat samen is sinds kort geweest. Want manlief houdt het tegenwoordig nog maar heel even vol en vertrekt dan op aandringen van mij heerlijk naar bed. Alle begrip , want m’n lief werkt keihard en is meer dan vrijwilliger alleen !

Bank voor mij alleen!
Eerst moest ik daar toch even aan wennen. Aan die stilte die dan plotseling toeslaat terwijl alles in huis is.
Ik doe dan het meeste lamplicht uit, en het kaarslicht geeft het een bepaalde sfeer.
En dan ineens is daar de tv weer. Ik kijk bijna nooit tv.  Maar op zondagavond na 20.00 uur wel.

Ik kijk geen boer zoekt vrouw, maar wel So you think you can dance .  Ik vind het leven sowieso heel fascinerend hoe wildvreemde mensen vaak ineens het intiemste contact kunnen leggen.  Hoe mensen door middel van een vraag gesprek zichzelf bloot geven. In de mooie zin van het woord. De filosofie en achterliggende gedachten  maakt vaak dat ik verder afdrijf en enorme inspiratie krijg om  woorden te gaan tikken. Maar die gaan dan een bepaalde kant op die ik niet altijd kan en wil publiceren.  Die zijn vaak te verwarrend en te diep misschien voor sommigen. En soms zelfs ook voor mezelf.

Zie het als een schilderij. Iedereen kijkt naar het zelfde schilderij, maar we zullen diep van binnen allemaal wat anders zien. Een verschillend verhaal.

En een verhaal vertellen is makkelijk, je lippen bewegen en er stromen woorden uit, maar de betekenis en diepte maakt het veel moeilijker.
En dan is daar op zondagavond Isabelle met haar choreografie! Jeetje , wat maakt die vrouw een hoop in mij los. Alleen haar uitstraling al. En ik heb niets met dansen. Ik kan niet eens dansen. Niet op die manier zoals zij danst. Ze doet me wel altijd aan iemand denken als ik haar zie.  En ook zij heeft zo’n zelfde soort elegantie en kracht, vooral als ze danst. En hoe mooi is het als twee wildvreemde mensen net als gisteravond door middel van een moderne dans zo verstrengeld raken in elkaars emotie , door het vertellen van een verhaal in dans. De passie en diepzinnigheid in creatie van bewegen op de met gevoel uit gekozen muziek,  zoog me gisterenavond helemaal mee in de samen smelting van het verhaal. Isabelle weet alledaagse dingen in de mens te vertalen tot diepzinnigheid! Ze sleurt je mee in de emotie of je nu wilt of niet. Ze laat mensen zien en voelen in haar eigenwijze bijzondere choreografie zonder dat ik er verstand van heb,  dat het leven vol positiviteit en levenskracht zit, na welke tegenslag dan ook. In nog geen twee minuten voelt het of  ik mee ga op reis  in het leven van twee wildvreemde mensen. Ze verteld beeldend diep en rakend.  En daarom koester ik zeker deze zondagavonden voorlopig nog een paar weekjes! Emotioneel en heerlijk alleen op de bank!

 (Et aprés , lijkt me dan ook helemaal geweldig te mogen beleven na het zien van Ne me quiette pas .)